Διέξοδος η ανταγωνιστικότητα ...

Οι τακτικοί αναγνώστες µου γνωρίζουν ότι ενώ ο γράφων κάνει τις θερινές διακοπές του η στήλη µου είναι πάντα παρούσα. Εφέτος θα τη διαθέσω κυρίως σε επίκαιρες αναδροµές για να καταδείξω ότι φθάσαµε στο σηµερινό οικονοµικό αδιέξοδο και στην ουσιαστική πτώχευση όχι ξαφνικά, αλλά εν επιγνώσει της καταστροφικής συµπεριφοράς των περισσότερων πολιτικών όλων των κοµµάτων, των συνδικαλιστών, ιδιαίτερα του δηµόσιου τοµέα και των µέσων ενηµέρωσης, κυρίως των τηλεοπτικών. Θα ξεκινήσω από τη γενικά αναγνωριζόµενη ανάγκη να γίνει η οικονοµία µας ανταγωνιστική, όπως επαγγέλλονται και όλα σχεδόν τα κόµµατα. Το εννοούν όµως; Επειδή και πριν από 20 χρόνια τα ίδια διακήρυτταν αλλά µόνο στα λόγια, ιδού τι έγραφα στις 13.3.1994:

«Επειδή σχεδόν ό,τι κάνει η σηµερινή, όπως και η προηγούµενη, κυβέρνηση υπονοµεύει αντί να βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα, πρέπει να συµπεράνει κανείς ή ότι και πάλι κοροϊδεύουν τον λαό τα κόµµατα ή δεν γνωρίζουν τι σηµαίνει ανταγωνιστικότητα. Επειδή προτιµώ να πιστεύω στην εντιµότητα των πολιτικών µας και ως εκ τούτου συµπεραίνω ότι δεν κατανοούν τι επαγγέλλονται, λέω να προσπαθήσω να την εξηγήσω µε απλά λόγια.
Τα ελληνικά βαµβακερά υφάσµατα, π.χ., είναι διεθνώς ανταγωνιστικά αν οι τιµές τους δεν είναι υψηλότερες από αυτές των υφασµάτων που παράγουν όλες οι άλλες χώρες καιγίνονται ακόµη ανταγωνιστικότερα αν είναι και χαµηλότερες. Αλλά δεν αρκεί αυτό: πρέπει να είναι και της ίδιας ή καλύτερης ποιότητας, να έχουν σταθερό χρώµα που δεν ξεβάφει και να παραδίδονται µε χρονική συνέπεια και χωρίς πολλά σκάρτα.
Αν δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε ούτε εξαγωγές µπορούµε να συνεχίσουµε να κάνουµε, αλλά και σύντοµα τα ξένα βαµβακερά, που είναι φθηνότερα και ίσως και καλύτερα, θα εκτοπίσουν τα ελληνικά όχι µόνο από τις ξένες αγορές αλλά και από την ελληνική. Το ίδιο ισχύει και για τα ροδάκινα, τις σταφίδες ή τα καπνά µας, τα φασόλια ή τις φακές που επίσης εισάγουµε από το εξωτερικό και ανταγωνίζονται µέχρις εξοντώσεως τα ελληνικά και µέσα στην Ελλάδα.
Η συνταγή είναι πολύ απλή: κάθε αρµόδιος που έχει το δικαίωµα να αποφασίζει (κυβέρνηση, Βουλή, διοικητές οργανισµών, συνδικαλιστές, ΟΤΑ, επιχειρηµατίες, εργαζόµενοι) θα πρέπει να υποχρεωθεί στο εξής να µην παίρνει κανένα, µα κανένα, µέτρο που δυσχεραίνει την ελληνική ανταγωνιστικότητα. Ούτε να αποδέχεται οποιαδήποτε ανάλογη πρόταση ή αίτηµα επί ποινή άµεσης απολύσεως.

Απλή λύση αλλά δύσκολη στην εφαρµογή. ∆ιότι, λ.χ., κάθε αύξηση µισθών, φόρων ή ενοικίων ή η ανατίµηση του µαζούτ κτλ. µειώνει την ανταγωνιστικότητα. Οπως άλλωστε και η µείωση του ωραρίου απασχόλησης ή λειτουργίας των καταστηµάτων ή η επιµήκυνση των αδειών ή οι πολλές αργίες. Οµως αν θέλουµε ανταγωνιστικότητα δεν µπορούµε να ζητούµε ή να έχουµε περισσότερες ανέσεις απ’ όσες ισχύουν για τους ξένους ανταγωνιστές µας.
Ξέρω ότι όλα αυτά εξοργίζουν τους περισσότερους απ’ όσους µε διαβάζουν. Γιατί µπορεί να σηµαίνουν λιγότερο εισόδηµα, περισσότερη εργασία, ίσως και κάποιες απολύσεις. Οµως εξυγίανση της οικονοµίας δεν µπορείς να επιτύχεις αν ενώ κινδυνεύεις µε πτώχευση συνεχίζεις να ζεις σαν να σου τρέχουν λίρες από τα µπατζάκια ενώ ταυτόχρονα σου χαρίζουν φόρους, χρέη, εισφορές. Μπορεί να το θέλουµε όλοι αυτό, αλλά έτσι καταδικάζουµε την οικονοµία µας σε µαρασµό και χρεοκοπία.

Και ας σηµειωθεί ότι πρόβληµα ανταγωνιστικότητας δεν έχει µόνο η Ελλάδα αλλά όλη πια η Ευρώπη. Είτε µας αρέσει λοιπόν είτε όχι, δεν µπορούµε να επιβιώσουµε και δεν µπορεί να υπάρξει καλύτερο µέλλον για τον τόπο αν δεν γίνουµε περισσότερο ανταγωνιστικοί».

Ο αείµνηστος Ανδρέας Παπανδρέου µού είχε εκµυστηρευθεί: «Ξέρω ποια είναι η σωστή οικονοµική πολιτική. Οµως δεν µπορώ να την εφαρµόσω γιατί είµαι σοσιαλιστής»!