Ποια συναίνεση;

Η εύκολη λύση όταν η χώρα φτάνει, πάλι, στον γκρεμό είναι να μιλήσει κανείς για την εθνική συνεννόηση, ακόμη και για μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας. Μετά όμως σκέπτεται κανείς ποια συνεννόηση, για ποια θέματα, με ποιους ανθρώπους, ποιες υγιείς δυνάμεις στην πολιτική; Εδώ είναι προφανές ότι συναίνεση και συνεννόηση δεν μπορούν να υπάρξουν κατ’ αρχήν μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Κορυφαίος υπουργός, μη οικονομικού υπουργείου, περιέγραφε μια ανατριχιαστική κατάσταση: «Αν δεν υπήρχε η τρόικα και η πίεση απ’ έξω, να είστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι υπουργοί θα συνέχιζαν να ξοδεύουν σαν να μην έχει πάτο ο δημόσιος κορβανάς. Ετσι έχουν μάθει, το πιστεύουν πραγματικά ότι αυτή είναι η ορθή πολιτική, να ξοδεύεις, να δίνεις εγγυήσεις του Δημοσίου χωρίς να σε νοιάζει ποτέ ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό».

Ο κ. Παπανδρέου, όμως, ήλθε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ λόγω αυτής της γενιάς στελεχών και σήμερα είναι απόλυτα δέσμιός τους. Οσο εξασθενεί ο ίδιος πολιτικά, και μάλιστα με ραγδαίο τρόπο, τόσο θα τον οδηγούν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι στην αγκαλιά των «μηχανισμών» του ΠΑΣΟΚ. Ο σκληρός πυρήνας των νεοεκσυγχρονιστών της κυβέρνησης βλέπει με τρόμο τους λαϊκιστές να σηκώνουν κεφάλι, τον κ. Παπανδρέου να μην μπορεί να διευθύνει την κυβέρνηση και την κατάσταση να βγαίνει εκτός ελέγχου.
Το κακό είναι ότι μέσα σε μια γενικότερη παρακμή και ανοργανωσιά δεν μπορούν καν να συντονισθούν μεταξύ τους και να επιβάλουν έναν κανονικό τρόπο λειτουργίας μιας στοιχειώδους κυβερνητικής επιτροπής. «Ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι εναντίον όλων» είναι πλέον μια ακριβής περιγραφή της κυβέρνησης...

Στη Ν.Δ. πάλι, τα στελέχη που πιστεύουν σε μια αστική κεντροδεξιά παράταξη αρχίζουν να ασφυκτιούν. Δεν τολμούν να αρθρώσουν μια φράση εναντίον του κινήματος της ανυπακοής και της ανομίας και δέχονται σφοδρές επιθέσεις από τους «ταλιμπάν», οι οποίοι θεωρούν ότι μόνο εκείνοι γνωρίζουν την «αλήθεια» και προστατεύουν τα συμφέροντα του προέδρου της Ν.Δ. Υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι στη Ν.Δ., οι οποίοι δεν θα ήθελαν ποτέ να την εγκαταλείψουν, αλλά ζορίζονται πλέον πολύ. Θεωρούν ότι η άκριτη αντιμνημονιακή ρητορεία, η άρνηση του διαλόγου και η έλλειψη αξιοπιστίας με βασικούς διεθνείς εταίρους υπονομεύουν τη δυνατότητα της Ν.Δ. να διεκδικήσει την εξουσία. Το πρόβλημά τους είναι ότι αρχίζουν να νιώθουν μειοψηφία υπό διωγμό.

Συναίνεση, λοιπόν, για το τι πρέπει να αλλάξει στη χώρα ούτε μέσα στην ίδια τη Ν.Δ. δεν θα βρείτε. Οπότε; Το πιθανότερο είναι ότι θα πορευθούμε έτσι, κουτσά στραβά σαν «φυλλαράκι στον άνεμο». Θα εξαρτώμεθα δηλαδή από το πόσο δυνατός είναι ο άνεμος και πού μας πάει... Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να επιχειρήσει να βάλει μια τάξη στο (δικό του) χάος και να κερδίσει λίγο χρόνο. Οι δημοσκοπήσεις θα αρχίσουν όμως να δείχνουν τη μείωση της δύναμής του και η δυνατότητά του να επιβληθεί στο κόμμα και την κυβέρνηση θα επιδεινώνεται. Ο κ. Σαμαράς θα νιώθει δικαιωμένος για τις ακραίες θέσεις του και θα συνεχίσει την ίδια γραμμή. Οι σοβαροί άνθρωποι και στα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και εκτός αυτών, θα νιώθουν να βαθαίνει η απελπισία τους καθώς θα βλέπουν ότι αντί για εθνική συνεννόηση και συνεργασία, ο τόπος θα κατρακυλάει στην ακυβερνησία και την ασυνεννοησία. Οπότε η μόνη λύση, επώδυνη, καταστροφική, αλλά ενδεχομένως απαραίτητη, θα είναι να περάσουμε μια ακόμη πιο μεγάλη κρίση η οποία θα αναδείξει νέες ιδέες, νέους ανθρώπους και νέα σχήματα που θα μας οδηγήσουν στην επόμενη μέρα. Αρκεί η καταστροφή, που θα έχει γίνει μέχρι τότε, να είναι αναστρέψιμη...
Tου Αλεξη Παπαχελα από την Καθημερινή