Χαρβαλιάς η Πρετεντέρης ;;;

Προοδευτικές… υποκρισίες

ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕ ΜΥΤΗ στα λεγόμενα προοδευτικά μέσα ενημέρωσης, όταν τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Θεόδωρος Πάγκαλος κατονόμασε ως «ντιντή», και μάλιστα... Βορείων Προαστίων, τον Αλέξη Τσίπρα. 
Θα μου πείτε, εδώ δεν άνοιξε μύτη όταν προχθές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης βάφτισε... κοπρίτες δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Κι όμως. Οταν ένα απλό κομματικό στέλεχος της Ν.Δ., με διακριτή ομολογουμένως αρθρογραφία, αναφέρθηκε γενικόλογα σε πολιτικές συμπεριφορές «ντιντήδων», τα ίδια αυτά ΜΜΕ, της α λα καρτ πολιτικής ευαισθησίας διέγνωσαν μέχρι και... ιδεολογικό σχίσμα στις τάξεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης.


Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ η δημόσια τοποθέτηση κάθε πολίτη, ανεξαρτήτως αν φοράει κομματικά γαλόνια, πρέπει να είναι εξίσου σεβαστή με αυτή των υπολοίπων. Και θα ήταν πολιτικά αφελής κανείς αν επιχειρούσε την περιθωριοποίηση απόψεων, έστω και δογματικού τύπου, μόνο και μόνο επειδή εκφέρονται στο Διαδίκτυο αντί στα καθιερωμένα «δελτία των 8». Γιατί, κακά τα ψέματα. Τα μπλογκ είναι μία μορφή κοινωνικής αναφοράς και έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας, περιορίζοντας άλλες, παραδοσιακότερες, μορφές δημόσιων παρεμβάσεων. Στις σημερινές εφημερίδες... κάνουμε πάρτυ όταν οι αναγνώστες μάς τηλεφωνούν. Χαρές και πανηγύρια αν πάρουμε και επιστολές, που σημαίνει ότι κάποιος, αντί να σηκώσει το ακουστικό, μπήκε στον κόπο να μας γράψει. Οταν στην μπλογκόσφαιρα πέφτεις σε άρθρα ή απόψεις με 150 σχόλια, με συγχωρείτε, αλλά αυτό κάτι λέει. Και είναι βαθιά νυχτωμένος όποιος δεν το αντιλαμβάνεται. Το ιστολόγιο Antinews, όπως και αρκετά άλλα, είναι ένα από τα σοβαρά βήματα ανταλλαγής απόψεων και ιδεολογικής ζύμωσης μεταξύ ανθρώπων υψηλού μορφωτικού επιπέδου με ευαισθησίες στα εθνικά θέματα. Χωρίς να είναι όλοι οπαδοί ή ψηφοφόροι της Ν.Δ., φαίνεται, στην πλειονότητα τους, να εναποθέτουν βάσιμες ελπίδες στο πολιτικό κεφάλαιο Αντώνης Σαμαράς.


ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ότι αυτοί μπορεί να καθορίζουν την κομματική γραμμή. Ούτε ότι κάποιοι, έξω από το χορό, μπορούν εύκολα και αβασάνιστα, με καφενειακού επιπέδου αφορισμούς, να απαξιώνουν στελέχη που έχουν τιμηθεί με την ψήφο του ελληνικού λαού. Στην περίπτωσή μας αυτό δεν συνέβη, αφού και ο ίδιος ο αρθρογράφος έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν αναφερόταν σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η αντιαισθητική βαβούρα; Μήπως δημιουργήθηκε από ορισμένα κέντρα εξουσίας που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι θα καθορίζουν στη χώρα μας την έννοια του «πολιτικά ορθού», όταν και όποτε τους βολεύει;
Του Γιώργου Χαρβαλιά από τον Ε-ΤΥΠΟ




Το αυγό του φιδιού...

ΑΥΤΗ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ περί «ντιντήδων» που ξέσπασε στη Ν.Δ. έχει ασφαλώς την πλάκα της. Αλλά δεν έχει µόνο πλάκα. Πίσω από τη γελοιότητα και τη γραφικότητα που αναδεικνύει, υποκρύπτονται επικίνδυνες αντιλήψεις.


Διότι τό πραγµατικό ενδιαφέρον της συζήτησης δεν βρίσκεται σε όσα λένε οι «ντιντηδοµάχοι», ούτε σε εκείνα που επιδιώκουν, αλλά σε όσα υπονοούν και, κυρίως, σε όσα προδίδουν εκείνα που υπονοούν.


ΤΙ ΜΑΣ λένέ, λοιπόν; Οτι η πολιτική δεν πρέπει να γίνεται από διάφορους «ντιντήδες» µε «αδελφίστικα κόλπα» που απευθύνονται σε έναν ανύπαρκτο «µεσαίο χώρο». Μάλιστα! Πράγµα που σηµαίνει ότι η πολιτική πρέπει να ασκείται από κάτι άντρακλες ίσαµε εκεί πάνω, µε αντρίκειες µεθόδους, και να αποτελεί µια αντρίκεια σύγκρουση µεταξύ ακραίων απόψεων. Πόλυ λΥΠΑΜΑΙ αλλά είναι ακριβώς αυτά πουέλεγε ο Μουσολίνι, τη δεκαετία του ‘20. Οταν οι άντρακλες που έσωζαν την Ιταλία φορούσαν µαύρα πουκάµισα, περιέφεραν φωνακλάδικα τον ανδρισµό τους στους δρόµους και πλάκωναν αντρίκεια στο ξύλο όποιο αδύναµο ανθρωπάκι δεν συµφωνούσε µε τις απόψεις τους ή τύχαινε απλώς να βρεθεί µπροστά τους.


Πριν ΚΑΤΙ άλλοι άντρακλες, µε φαιά πουκάµισα αυτήν τη φορά, αρχίσουν να παρελαύνουν τον ανδρισµό τους στη Νυρεµβέργη κατεδαφίζοντας τη «θηλυπρεπή» και «µαλθακή» Δηµοκρατία της Βαϊµάρης – την οποία προφανώς υπηρετούσαν κάποιοι «ντιντήδες» της εποχής.


Ομόλόγώ ότι δεν πίστευα πως εξακολουθούν να επιβιώνουν στη σηµερινή Ελλάδα τέτοιες αντιλήψεις. Ούτε ότι τέτοιες αντιλήψεις µπορούν να διατυπώνονται έστω και υπαινικτικά στις παρυφές ενός µεγάλου κοινοβουλευτικού κόµµατος. ΈΚΑΝΑ ΛΑΘΌΣ! Διότι για άλλη µία φορά αποδεικνύεται πως, όπως τότε έτσι και τώρα, τον εθνικισµό από τον φασισµό δεν τον χωρίζει παρά ένα βήµα. Και ότι τόσο ο εθνικισµός όσο και ο φασισµός εισβάλλουν πάντα µέσα από ένα µοντέλο βίαιης και κτηνώδους ανδροπρέπειας στο όνοµα ενός επιδειξιοµανούς δυναµισµού.


Μέ ΑΛΛΑ λόγια και για όσους δεν το κατάλαβαν, ο πραγµατικός αντίλογος στους «ντιντήδες» µε τα «αδελφίστικα κόλπα» της πολιτικής είναι τα Τάγµατα Εφόδου.


Οι ΑΠΌΨΈΙΣ αυτές, βεβαίως, δεν είναι µόνο ακραίες. Είναι και περιθωριακές. Δεν πιστεύω ότι έχουν απήχηση ούτε καν στον πολιτικό χώρο µέσα στον οποίο εκφράστηκαν. Υποθέτω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών και των οπαδών της Ν.Δ. αντιλαµβάνεται τη βαθιά ανοησία τους και τις παίρνει στο ψιλό.


Αυτό, όμώς, δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες. Διότι σε µια περίοδο έντονης οικονοµικής αναταραχής και βαθιάς κοινωνικής ανασφάλειας, σε ένα κλίµα ευρύτατης απαξίωσης της πολιτικής και του πολιτικού κόσµου, κανείς δεν δικαιούται να παίζει µε το «αυγό του φιδιού». Και για καµία σκοπιµότητα.
Του Γ.Πρετεντερη από ΤΑ ΝΕΑ