Επικίνδυνοι θεατρινισμοί ...

Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο το παιχνίδι που παίζουν οι πολιτικοί με τη διερεύνηση μεγάλων σκανδάλων. Είναι τόσο επικίνδυνο, που μερικές φορές σκέπτομαι ότι, όσο κυνικό και αν ακούγεται, θα ήταν καλύτερο να μην είχαν γίνει ποτέ οι εξεταστικές επιτροπές για τα διάφορα σκάνδαλα. Ο κόσμος θα είχε θυμώσει αν είχε συμβεί αυτό, αλλά είναι πολύ πιθανό να θυμώσει πολύ περισσότερο τώρα, καθώς βλέπει διάφορες υποθέσεις να οδηγούνται οριστικά στην παραγραφή, και τα κόμματα να παίζουν την κολοκυθιά με μεγάλη ελαφρότητα με τα πρόσωπα στα οποία αποδίδονται ευθύνες.


Η κυβέρνηση γνώριζε καλά ποια θα ήταν η κατάληξη της επιχείρησης «καθαρά χέρια». Ενας πρωτοετής της Νομικής μπορούσε να εξηγήσει ποια αδικήματα έχουν παραγραφεί και πόσο ανόητο ήταν το κατασκεύασμα περί διακίνησης μαύρου χρήματος, που σύμφωνα με ορισμένους ακύρωνε την παραγραφή. Παρ’ όλα αυτά, προχώρησε την όλη διαδικασία.


Τι νόημα είχε λοιπόν μια εξεταστική επιτροπή όταν ξέραμε όλοι το αποτέλεσμα; Και όμως. Αν επρόκειτο για μια σοβαρή, επαγγελματική έρευνα, θα είχε νόημα. Αν δηλαδή οι επικεφαλής και τα μέλη της επιτροπής ήξεραν να ψάξουν, έβρισκαν κατάλληλους συνεργάτες και τολμούσαν να «σπάσουν αυγά», θα είχαμε την ικανοποίηση πως η αλήθεια έλαμψε.
Ακόμη και αν μια Εξεταστική δεν έστελνε κανέναν σε προανακριτική λόγω παραγραφής, η κοινή γνώμη θα άκουγε αλήθειες, θα έβγαζε πραγματικά συμπεράσματα για το ποιος φταίει και ποιος όχι, και θα καταδίκαζε απερίφραστα τους υπεύθυνους με τον δικό της τρόπο.


Τώρα όμως οι Εξεταστικές έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό. Η έρευνα για τη Siemens δεν άγγιξε, παρά μόνον επιφανειακά, τα καυτά θέματα, ούτε τη σχέση Siemens - OTE - Intracom τα κρίσιμα χρόνια των παχιών αγελάδων, ούτε τη χρηματοδότηση των κομμάτων από τη γερμανική εταιρεία. Δεν μπόρεσε; Δεν ήθελε; Δεν τόλμησε; Η έρευνα θύμιζε σκετς του Kαραγκιόζη, με άσχετους ανθρώπους, χωρίς επιστημονικούς συνεργάτες και απαραίτητα εργαλεία, να ψάχνουν πολύ περίπλοκα θέματα. Στο τέλος δε, κατάντησε κωμωδία όταν άρχισε το παζάρι «μου βάζεις εσύ Δένδια; Θα σου βάλω και εγώ Σημίτη».


Εχω την αίσθηση πως οι βασικοί άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι χειρίζονται αυτά τα θέματα, ζουν σε έναν δικό τους κόσμο. Πανικοβάλλονται από την οργή του κόσμου, από την πίεση για κάθαρση, αλλά αντί να κάνουν σοβαρά και επαγγελματικά τη δουλειά τους, νομίζουν ότι με θεατρινισμούς και τεχνάσματα θα ηρεμήσουν τους εξαγριωμένους πολίτες. Κάνουν τα πράγματα πολύ χειρότερα!


Η μοναδική ελπίδα τώρα είναι η κυβέρνηση, μερικοί κρατικοί υπάλληλοι και οι δικαστές να βρουν τις απελπιστικά μικρές χαραμάδες των νόμων, ώστε να στείλουν στη Δικαιοσύνη διαφόρους για φορολογικές απάτες, ψευδή «πόθεν έσχες» και ό,τι άλλο μπορεί ένα δημιουργικό ερευνητικό μυαλό να φανταστεί. Το ρεπορτάζ αναφέρει συνεχώς ότι στο στόχαστρο των ειδικών υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών βρίσκονται τέτοιες υποθέσεις που αφορούν πρώην υπουργούς. Μακάρι να βγάλουν άκρη και να μη σκοντάψουν σε offshore που δεν μπορούν να «ξεκλειδώσουν» ή άλλα εμπόδια. Αν όμως αποδειχθεί ότι και αυτές οι έρευνες συνιστούν επικοινωνιακό πυροτέχνημα χωρίς πραγματικό αποτέλεσμα, θα ριχτεί λίγο ακόμη λάδι σε μια φωτιά θυμού και οργής, που βράζει όλο και πιο έντονα.
Tου Αλεξη Παπαχελα Από την Καθημερινή.