Σιγά τα αίματα!

Κάποτε είχαν ρωτήσει τον στρατηγό Ντ. Αϊζενχάουερ τι ήταν αυτό που τον αιφνιδίασε περισσότερο όταν εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ σε σχέση με τη στρατιωτική του σταδιοδρομία. Ξέρετε τι απάντησε; «Συνειδητοποίησα πως, σε αντίθεση με τον στρατό όπου η διαταγή και του τελευταίου λοχία αυτονοήτως εκτελείται, δεν αρκεί στον πρόεδρο των ΗΠΑ να πει κάτι για να γίνει. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι είναι ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο».
Και είχε απόλυτο δίκιο. Κάθε ημέρα που περνάει, ας πούμε, η δική μας κυβέρνηση σαλπίζει διά του Τύπου την ασυμβίβαστη αναμέτρησή της με τη φοροδιαφυγή. Πότε «οι φοροφυγάδες θα πηγαίνουν φυλακή», πότε επιχειρείται «έφοδος για ΦΠΑ με χιλιάδες εισπράκτορες» και πότε ο ίδιος ο υπουργός τίθεται επικεφαλής των επιχειρήσεων που θα γεμίσουν τα κρατικά ταμεία με ποτάμια ζεστό χρήμα.
Την ίδια στιγμή όμως η ίδια κυβέρνηση ανοίγει αλισβερίσι με τους φοροφυγάδες, τους οποίους καλεί να τσοντάρουν υποτυπωδώς στη δημοσιονομική προσαρμογή με τη μορφή της περαίωσης έναντι φορολογικής αμνηστίας.
Τελικά, τι έχουμε;
Πόλεμο ή παράδοση άνευ όρων;

Ο,τι κι αν ισχύει, το μόνο βέβαιον είναι ότι οι πομπώδεις εξαγγελίες και οι πρωτοσέλιδοι τσαμπουκάδες του τελευταίου δεκαμήνου δεν έπιασαν τόπο. Η φοροδιαφυγή όχι μόνο ζει και βασιλεύει αλλά, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ίδιου του οικονομικού επιτελείου, βοηθά την αγορά να στέκεται στα πόδια της. Με την κατακράτηση του ΦΠΑ, λένε οι κυβερνητικοί παράγοντες, η αγορά βρήκε μια έμμεση μέθοδο αυτοχρηματοδότησης! Οριακά δεν προσθέτουν: ευτυχώς...
Σιγά τα αίματα, λοιπόν. Μόνο που τα αίματα στην προκειμένη περίπτωση αποτελούν κεντρικό στοιχείο της κυβερνητικής ρητορικής. Από τη φοροδιαφυγή ως τη βία στα γήπεδα και από τα ρυθμιστικά σχέδια ως τη διαφάνεια και την ανάπτυξη, η κυβέρνηση κραδαίνει συνεχώς να μας πετάξει στο κεφάλι την αποφασιστικότητα και το σθένος της.
Μόνο που η αποφασιστικότητα δεν εξαγγέλλεται. Επιδεικνύεται. Και η πολιτική δεν κουβεντιάζεται. Υλοποιείται. Διότι τις καλές προθέσεις και τις ευγενείς φιλοδοξίες της συγκεκριμένης κυβέρνησης ουδείς δικαιούται να αμφισβητεί, οι άνθρωποι είναι προφανώς διατεθειμένοι για το καλύτερο. Αλλά, δυστυχώς, η πολιτική δεν είναι παρέλαση εξαγγελιών. 
Και αυτό το είχε εγκαίρως καταλάβει ο «Αϊκ». Ο οποίος ήξερε και από πόλεμο και από πολιτική... 

Αρ. Του Γ.Πρετεντέρη
Πηγη :Το Βήμα