Συντροφικά μαχαιρώματα...

ΟΜΙΛΙΑ

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010

Συντρόφισσες και σύντροφοι, αν στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974 η Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ σηματοδοτούσε την έναρξη ενός διαρκούς αγώνα, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων στη χώρα. Αν η 3 του Σεπτέμβρη του 1974 σηματοδοτούσε τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος, που στόχο έθετε την απεμπλοκή της χώρας μας από τους μηχανισμούς εξάρτησης, την εθνική αναγέννηση και την αδέσμευτη πορεία της.

Αν η 3 Σεπτέμβρη του 1974 μιλούσε καθαρά για τη λαϊκή εξουσία, τη δημοκρατική διαδικασία, σαν απάντηση στα δημοκρατικά δεδομένα της εξουσίας, το γραφειοκρατικό παλαιοκομματικό κράτος που ήταν εχθρικό προς τον πολίτη.

Αν η 3 του Σεπτέμβρη του 1974 καλούσε σε συστράτευση κάθε δημοκράτη πολίτη της χώρας που ήθελε να προσφέρει και όχι να πάρει στον αγώνα για τη μεγάλη αλλαγή, μέσα από ένα Κίνημα στηριγμένο στο λαό και όχι σε ολιγομελή και αποκομμένα από την κοινωνία ηγετικά σχήματα.

Αν η 3 του Σεπτέμβρη του 1974 δημιούργησε χαμόγελα αισιοδοξίας, διάθεση για αγώνα και ελπίδες για ένα καλύτερο, δημοκρατικό, σοσιαλιστικό αύριο.

Η 3 του Σεπτέμβρη του 2010, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι ημέρα προβληματισμού και έντονης ανησυχίας για την πορεία της χώρας, για τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος, για την προοπτική του Κινήματός μας.

Είναι μέρα που κυριαρχούν βασανιστικά ερωτήματα, ατελείωτα γιατί. Είναι μέρα χωρίς χαμόγελα, με διάχυτη την απογοήτευση, από τις επιλογές της Κυβέρνησης με καταγεγραμμένη την απαισιοδοξία στον κόσμο, στο λαό, με προβληματισμό για την πορεία του ΠΑΣΟΚ και την αβεβαιότητα για την προοπτική του.

Σήμερα όμως χρειάζονται και απαντήσεις, καθαρές, χωρίς υπεκφυγές. Χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις που να οδηγούν σε λύσεις και διεξόδους από τα αδιέξοδα της σημερινής πολιτικής.

Τι είμαστε; Τι εκφράζει το ΠΑΣΟΚ; Τι εξυπηρετεί ταξικά η κυβερνητική πολιτική; Ποια είναι η στρατηγική μας για την έξοδο από την κρίση; Με ποιους κοινωνικούς συμμάχους πορευόμαστε; Τι θέλουμε για τη χώρα;

Είναι πολλά τα 36 χρόνια ζωής και δράσης ενός κόμματος. Και είναι ευθύνη δική μας, κάτω από αυτές τις συνθήκες, όχι να κάνουμε φιέστες και γιορτές, αλλά με αίσθημα ευθύνης απέναντι σε όλους όσοι στρατεύτηκαν οικειοθελώς σε αυτό τον αγώνα, να κάνουμε τον απολογισμό και να τους πούμε καθαρά, πού πηγαίνουμε, πού βαδίζουμε.

Τι σχέση έχει το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, με το ΠΑΣΟΚ του τότε. Τι σχέση έχουν οι πολιτικές που υποσχεθήκαμε με τις πολιτικές που ασκούνται; Συμβαδίζει ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία με την παρουσία της Τρόικα στην Ελλάδα;

Οι διακηρύξεις για κοινωνική δικαιοσύνη, μπορούν να συνυπάρχουν με νεοφιλελεύθερες επιλογές Η λαϊκή κυριαρχία είναι εφικτή κάτω από συνθήκες αντιπαλλότητας με τα συνδικάτα, τις μη προνομιούχες τάξεις, τους μισθωτούς, τους αγρότες, τους συνταξιούχους;

Η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί με τους πολίτες σε κατάσταση οικονομικού μαρασμού, με την εκτίναξη της ανεργίας, με την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, με την αποκρατικοποίηση του κράτους;

Προφανώς οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Γιατί όσο και αν θελήσει κανείς να ωραιοποιήσει την κατάσταση, όσο και αν θελήσει κάποιος να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δε θα μπορέσει να αποφύγει τη σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα ζοφερή, γκρίζα και φοβική για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική είναι σε σύγκρουση με τα πιστεύω μας, είναι σε σύγκρουση με τις προεκλογικές μας υποσχέσεις. Είναι σε αντίθετη κατεύθυνση με τα οράματά μας, είναι κάτι άλλο. Δεν είναι ΠΑΣΟΚ.

Η Κυβέρνηση, δυστυχώς, παραδόθηκε αμαχητί στις άγριες διαθέσεις των πιο σκληρών μονιτεραστικών κύκλων της Ευρώπης, με τη βοήθεια των δούρειων ίππων που χρησιμοποιήθηκαν στο εσωτερικό της.

Η Κυβέρνηση τέθηκε σε κηδεμονία, προσημείωσε την εθνική ανεξαρτησία και ανακάλυψε με καθυστέρηση τον αδιέξοδο δρόμο που επέλεξε αποθεώνοντας τις αγορές και αναγορεύοντας σε μονόδρομους τις πεπατημένες των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Ο δρόμος για το σοσιαλισμό, μετατράπηκε σε επικίνδυνο μονοπάτι, με μόνιμα θύματα αυτούς που ποτέ δεν έφταιξαν, αυτούς που πάντοτε μας στήριξαν, αυτούς που εναπόθεσαν τις τελευταίες τους ελπίδες για μια αξιοπρεπή ζωή σε μας.

Το σοσιαλιστικό όραμα, μετατράπηκε σε σοσιαλδημοκρατική προοπτική, μεταλλάχθηκε σε εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη πολιτική και χάνεται στη λεωφόρο του μνημονίου της Τρόικας, των πιο κοινωνικά άδικα πολιτικών επιλογών.

Το τρένο της αλλαγής δεν εκτροχιάστηκε από μόνο του. Το οδήγησαν σε λάθος κατευθύνσεις και πολιτικές που καμία σχέση δεν είχαν με τα οράματα, τις αξίες, τα πιστεύω και την ιδεολογία του Κινήματός μας.

Γι’ αυτό ιδρύθηκε άραγε το ΠΑΣΟΚ; Γι’ αυτό στρατευτήκαμε; Γι’ αυτό παλέψαμε; Ζούμε έναν παραλογισμό που όμοιό του στην  πολιτική δεν έχω βρει πουθενά.

Ζούμε στην Ελλάδα της λεκτικής αναμόρφωσης και της πολιτικής σύγχυσης. Διακηρύσσουμε τις προθέσεις και τα οράματά μας για μια νέα Ελλάδα και ταυτόχρονα διαλύουμε ό,τι έχει μείνει από τις δομές του κοινωνικού κράτους και τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών.

Είμαστε δημοκρατικοί στο λόγο και αυταρχικοί στην πράξη. Με άλλα λόγια γυρεύουμε νομιμοποίηση στη σοσιαλιστική ιδεολογία και φρασεολογία και εκφράζουμε σκληρή συντηρητική νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία χαρακτηρίζουμε αναγκαίο κακό για να βγούμε από την κρίση.

Θέλουμε να φτιάξουμε μια Ελλάδα της  ευημερίας και της δημιουργίας και ωθούμε τους πολίτες στη φτώχεια, στην αναξιοπρέπεια και στο μαρασμό.

Ζητούμε κατανόηση και υπομονή από όλους, αλλά απαιτούμε θυσίες και συνεισφορές, μόνο από τους εργαζόμενους, για να καλυφθούν τα ελλείμματα του δημοσίου που διαπιστώνει σε καθημερινή βάση ο Υπουργός Οικονομικών.

Προτείνουμε να παντρέψουμε το νεοφιλελευθερισμό με το σοσιαλισμό για να βρούμε τον τέταρτο δρόμο. Και λησμονούμε ότι τον ακολούθησε ο κ. Μπλερ και οι οπαδοί του σε όλη την Ευρώπη, με τα γνωστά απαξιωτικά αποτελέσματα για την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, όπως δεν ανακατεύεται η ήρα με το στάρι, έτσι δε γίνεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι τραπεζίτες να εγγυηθούν την ύπαρξη του κοινωνικού κράτους, να σεβαστούν και την απόλαυση των αναγκαίων αγαθών για όλους.

Η σοσιαλιστική πρόταση δεν έχει πολλούς δρόμους, αλλά μόνο έναν, κυρίως να μην υποκύπτει στις σαγηνευτικές υποσχέσεις της άκριτης κυριαρχίας της οικονομίας στην αγορά.

Το ζήτημα για το δημοκρατικό σοσιαλισμό, είναι ποιος χαράσσεις τις βασικές κατευθύνσεις τις πολιτικές, για ποιους και με ποια μέσα. Το ζήτημα είναι πώς οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, θα συνδέσουν τη δυναμική τους και όχι πώς η μία θα κυριαρχήσει της άλλης.

Το ζήτημα είναι πως οι άνθρωποι του μόχθου θα διατηρήσουν τα προβλήματά τους και δε θα μετατραπούν σε απλά αναλώσιμα εξαρτήματα μιας μηχανής που παράγει για λίγους. Το ζήτημα είναι ποιός θα κυβερνά, η πολιτική ή τα οργανωμένα συμφέροντα; Και τελικά ένα σοσιαλιστικό κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού ή του διεθνούς τραπεζικού συστήματος;

Το ζήτημα είναι αν θα διευρύνει και πλατύνει τους δημοκρατικούς θεσμούς, ή μετατρέπεται σε κόμμα των ειδημόνων και των αρίστων;

Συντρόφισσες και σύντροφοι, πώς θα δικαιολογήσεις στο συνταξιούχο των 524 ευρώ ότι όντως έπρεπε να υποστεί τη μείωση του ισχνού εισοδήματός τους σε 294 όταν ακόμη και σήμερα ζητούνται οι έχοντες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά; Και για του λόγους το αληθές, εδώ έχω τη σύνταξη της μάνας μου. Και θέλω να ρωτήσω τους συντρόφους που παίρνουν τις αποφάσεις, αν οι μανάδες τους ζουν με 294 ευρώ. Θα το καταθέσω στο Προεδρείο.

Πώς εξηγείς στον εργαζόμενο ότι η μείωση εισοδήματός του ήταν ο καλύτερος τρόπος για ν’ αντιμετωπίσεις την τραγική οικονομική κατάσταση; Μα εσείς, σου  λέει, αφήσατε 9 μήνες ακέφαλα τα δημόσια νοσοκομεία, τους δημόσιους Οργανισμούς παρατείνοντας τη ζωή σε αυτούς που πρωταγωνίστησαν στο πάρτι της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας.

Τι θα πεις στον δημόσιο υπάλληλο, ότι «σου κόψαμε 3 περίπου  μισθούς αδιαφορώντας για τις ανάγκες σου, τις υποχρεώσεις σου, τις δυσκολίες της καθημερινότητας γιατί μας διέταξαν οι ξένοι οικονομικοί επιτηρητές», όταν για τα έσοδα χρειάστηκαν τουλάχιστον 11 μήνες για να γίνουν οι στοιχειώδεις αλλαγές που δεν έχουν ακόμα υλοποιηθεί στις Διευθύνσεις των ΔΟΥ; Που ακόμα ψάχνουν για να βρουν τι θα εισπράξουν;

Τι θα πεις στον επιχειρηματία, στον έμπορο, στο βιοτέχνη, στο μικρομεσαίο που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα; Ότι η αύξηση του ΦΠΑ που δε θα την κάναμε συρρικνώνει την κίνηση, ότι οι αυξήσεις περιορίζουν την αγοραστική δυνατότητα των καταναλωτών και ότι η αδυναμία του κράτους να τους στηρίξει ουσιαστικά τους οδηγεί σε σίγουρα λουκέτα;

Τι θα ψιθυρίσεις στους νέους και στις νέες όταν τα ποσοστά ανεργίας και ανασφάλειας εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη και νιώθουμε περήφανοι όταν στους νέους κυριαρχεί η εντύπωση ότι η χώρα μας δε μπορεί να διασφαλίσει το μέλλον τους, που τους οδηγεί σε μια νέα μορφή μετανάστευσης;

Και σε όλους αυτούς, θα πούμε αύριο ότι αυξάνουμε και το ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης από 11% στο 23% για να τους δώσουμε και τη χαριστική βολή;

Τι μπορούμε να πούμε στους ψηφοφόρους μας που προεκλογικά τους υποσχεθήκαμε τα τρία «δεν» για το Ασφαλιστικό και σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με την αύξηση των ορίων ηλικίας, τη μείωση των συντάξεων, με την κατάργηση των βασικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων;

Η πολιτική του μνημονίου πρέπει ν’ αλλάξει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και οι νεοφιλελεύθεροι μαθητευόμενοι μάγοι του οικονομικού επιτελείου ν’ απομακρυνθούν. Είναι αναποτελεσματική η πολιτική τους αφού μας οδήγησε στο στασιμοπληθωρισμό που σκοτώνει κάθε μέρα την πραγματική οικονομία και μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ταπεινωτική πτώχευση ή σ’ επαναδιαπραγμάτευση με τους δυσμενείς όρους υποτέλειας που θα επιβληθούν από τους δανειστές μας.

Είναι καταδικασμένη στη συνείδηση  των πολιτών γιατί τους οδηγεί μέσα από έναν φαύλο κύκλο νέων μέτρων, σε περαιτέρω συρρίκνωση του εισοδήματός τους, που τους απέμεινε στην εργασιακή κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια και απόγνωση. Την ώρα που εκατομμύρια Έλληνες ζουν στο όριο της φτώχιας και ασφυκτιούν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα που επιβάλλουν τα κυβερνητικά ασφαλιστικά και οικονομικά μέτρα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει ανένδοτη στον ανάλγητο δρόμο του μνημονίου.

Όλα δείχνουν ότι οι νεοφιλελεύθεροι αρμόδιοι για την οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης δεν προσπαθούν να σώσουν την Ελλάδα. Προσπαθούν ν’ αλλάξουν την Ελλάδα επαναφέροντάς την σε μια σκοτεινή περίοδο με μόνιμη φτώχια, ανύπαρκτη κοινωνική προστασία και ανάπτυξη μόνο για λίγους και εκλεκτούς των διεθνών τραπεζιτών.

Αυτά δεν είναι μόνο έξω από την ιδεολογία μας. Είναι και αντίθετα με το εθνικό συμφέρον.

Απαξιώνουν τα πιστεύω μας, την ιδεολογία μας, απαξιώνουν την ιστορία μας και φυλακιζόμαστε ολοένα και περισσότερο σε λάθος επιλογές μας. Ο δρόμος που ακολουθείται, ο μονόδρομος για κάποιους, η πεπατημένη για πολλούς περισσότερους, κινδυνεύει να οδηγήσει σε αδιέξοδο με σοβαρούς κινδύνους και αποτελέσματα την πολιτική απαξίωση και ανυποληψία του ΠΑΣΟΚ, την κοινωνική έκρηξη και αγανάκτηση, τη διάρρηξη των κοινωνικών μας συμμαχιών, το πολιτικό τέλος ενός Κινήματος που τάχθηκε να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών.

Η 3^η Σεπτέμβρη επαναφέρει με δραματικό τρόπο το δίλημμα που τέθηκε προεκλογικά: «Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε». Τώρα όμως, πριν είναι αργά. Όσοι αποδείχθηκαν λίγοι, να φύγουν από τις κυβερνητικές θέσεις. Δεν υπογράψαμε άλλωστε συμβάσεις αορίστου χρόνου με κανέναν. Πολιτικές που πληγώνουν και οδηγούν σε αδιέξοδα, ν’ αναθεωρηθούν άμεσα. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι στην πολιτική.

Να ζητήσουμε τώρα πολιτικές ανακούφισης των μη προνομιούχων συμπολιτών μας. Να στρέψουμε το κέντρο βάρους της πολιτικής μας στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, των μισθωτών, των αγροτών, των συνταξιούχων και να φύγουμε από τη μαθηματική θεώρηση της πολιτικής που οδηγεί πάντοτε σε καταστροφικά κοινωνικά αποτελέσματα.

Να υπερασπιστούμε το δημόσιο πλούτο της χώρας. Να ξαναδιαβάσουμε, γιατί κάποιοι τις ξέχασαν, τις προεκλογικές μας δεσμεύσεις. Αυτή να είναι η πυξίδα της πολιτικής μας και όχι οι κατευθύνσεις και οι εντολές της τρόικας.

Τέλος, να θυμηθούμε και πάλι το ΠΑΣΟΚ. Να δώσουμε ζωντάνια και ελπίδα στην Οργάνωση, στα μέλη, αλλά και στους φίλους. Στους ανθρώπους που χωρίς καμία φιλοδοξία μας οδήγησαν στην εξουσία. Να ξανασυζητήσουμε τις πολιτικές μας, να ανοίξουμε τον πολιτικό διάλογο στις Οργανώσεις. Να έρθουμε και πάλι μπροστά στις εξελίξεις.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, έχουμε εισέλθει ήδη σε προεκλογική περίοδο για τις εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το προτεινόμενο θεσμικό πλαίσιο που ψηφίσαμε ως κόμμα είναι πρόχειρο, βιαστικό και με πολλές ελλείψεις, εν τούτοις το αντιμετωπίζουμε ως αναγκαίο κακό χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική και αφήνουμε τις τοπικές κοινωνίες και τα μέλη μας ν’ αναλώνονται σε ανούσιες συζητήσεις και διευθετήσεις προσωπικών φιλοδοξιών.

Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, είναι ανύπαρκτο και ενώ ευαγγελιζόταν λαϊκές συνάξεις και πρωτοβουλίες, μετέφερε την αρμοδιότητα επιλογών αυτοδιοικητικών προσώπων σε μια ολιγομελή Επιτροπή που εκ των πραγμάτων δε μπορούσε ν’ ανταποκριθεί στα καθήκοντά της.

Προτείναμε σχέδιο οικοδόμησης του νέου και της Ελλάδας του αύριο, αλλά η υλοποίηση αφέθηκε σε παλιές πρακτικές Επιτροπών. Απαιτούσαμε το νέο και ανοιχτό να το ορίσει μια κλειστή Επιτροπή ολίγων. Θελήσαμε να κάνουμε την πολιτική συμμετοχή πραγματικότητα  και καταλήξαμε να διευρύνουμε δημοσκοπικά ποια πρόσωπα είναι κατάλληλα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, ζούμε στη δημοκρατία των δημοσκοπήσεων και των γκάλοπ. Και το βασικό πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι το καταστατικό του κόμματος γίνεται κουρελού για να βολευτούν οι επιλογές της κομματικής ηγεσίας, όσο ότι το φρούτο των δημοσκοπήσεων μετατρέπει τις κομματικές δημοκρατικές λειτουργίες σε σχέσεις δημοσίων σχέσεων.

Η πολιτική συμπεριφορά και δράση αναπροσαρμόζεται στο όνομα της αναγνωρισιμότητας, οι αξίες εδώ ελαστικοποιούνται. Η ανειλικρίνεια και το ψεύτικο χαμόγελο, γίνονται εφαλτήριο για κατοχή και άσκηση εξουσίας. Ζούμε στη δημοκρατία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και όχι της διαβούλευσης.

Το κόμμα βρίσκεται στο περιθώριο. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ πρέπει ν’  αλλάξει.

Γιατί το ΠΑΣΟΚ της ευθύνης, τη δράσης και του οράματος, είναι αντίπαλο με το ΠΑΣΟΚ της διαχείρισης των πολιτικών επιλογών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το ΠΑΣΟΚ που θέλουμε είναι δημοκρατικό, με στέρεους εσωκομματικούς θεσμούς και δομή. Άρα αντιγραφειοκρατικό.

Είναι λειτουργικό, άρα συντεταγμένο και συνεκτικό. Δεν είναι κόμμα μελών μιας χρήσης που εξυπηρετούν ιδιοτελείς στόχους, διαιώνιση νομής της εσωκομματικής εξουσίας. Δεν είναι κόμμα αξιωματούχων και επαγγελματιών της πολιτικής που ανήκον σε αυλές, σε ομάδες συμφερόντων. Είναι περιφερειακό, άρα μη συγκεντρωτικό. Είναι ανοιχτό, όχι όμως στο όνομα, αλλά στην κριτική, στο διάλογο, στη διαφορετικότητα.

Είναι συλλογικό, πολιτικό υποκείμενο με δημόσια δράση, προσανατολισμό και μορφοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας με διαδικασίες αλληλοτροφοδότησης με τα Κινήματα.

Το «πρέπει» με τη σημερινή πραγματικότητα, απέχει έτη φωτός. Και γι’ αυτή την κατάσταση υπάρχουν ευθύνες. Αλλά στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όταν πηγαίνεις σε λάθος δρόμο, οφείλεις να διορθώσεις την πορεία σου. Όταν η κοινωνία βράζει, οφείλεις πρώτα να την καταλάβεις και μετά ν’ αντιδράς. Όταν το κόμμα υποχωρεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά,  δεν περιμένεις το τέλος του, αλλά αντίθετα παίρνεις όλες τις απαραίτητες αποφάσεις για να τις αποφύγεις.

Ζήτησα εδώ και καιρό Συνέδριο. Νομίζω ότι κακώς το φοβήθηκαν όσοι απέφυγαν να συζητήσουν σοβαρά την πρόταση. Και μόνο η ανάγνωση των πολιτικών αποφάσεων του προηγουμένου συνεδρίου, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε εκτός αποφάσεων συνεδρίου.

Η δρομολόγηση του συνεδρίου είναι άμεσα επιτακτική. Συνέδριο ΠΑΣΟΚ με στόχο να συστήσουμε το Κίνημά μας ως σοσιαλιστικό Κίνημα της σύγχρονης εποχής, της θεσμικής λειτουργίας, της αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας, μακριά και έξω από τις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Το μέλλον του ΠΑΣΟΚ είναι σε δημόσια σύγκρουση με το μνημόνιο και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τις  συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές της καταπάτησης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την ανοχή και στις πολιτικές που διαμορφώνουν τις διεθνείς σχέσεις, τη φτώχια, τη μιζέρια, την απογοήτευση.

Σε αυτή τη διαδικασία σύγκρουσης, ή θα επιβιώσει το ΠΑΣΟΚ ή θα επιβιώσουν οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και πρακτικές. Όσοι θεωρούν ότι στη σύγχρονη κοινωνία μπορούν να παντρέψουν τη σοσιαλιστική προοπτική με το νεοφιλελευθερισμό και το μονεταρισμό, δεν είναι απλά εκτός τόπου και χρόνου, αλλά είναι επικίνδυνοι και για το λαό και για τη χώρα.

Σας ευχαριστώ.

http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/841b40ea-e0c2-418a-a4a0-ba7e75b9e352