Δεν θα έχει περάσει απαρατήρητη ούτε από εσάς η διαμάχη των κουμπάρων.
Η λάσπη έχει ξεπεράσει τα δύο μέρη και εξαπλώνεται στα "εξαπτέρυγά" τους...
Το blog και ο γράφων δεν θα είχε ασχοληθεί αν αφορούσε προσωπικές διαμάχες , αλλά η περίπτωση αυτή ξεπερνά τα προσωπικά όρια και φτάνει στα πρόθυρα της πολιτικο-οικονομικής ζωής του τόπου.
Η διαμάχη αυτή είναι κλασική.
Τα "νέα τζάκια" εκτοπίζουν τα "παλιά" και φυσικό επακόλουθο είναι να μην υποχωρούν αμαχητί.
Το έπαθλο είναι "κυριαρχία επιρροής" στο μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού internet.
Γι α τα λεφτά μαλώνουν και όχι για προσωπικά θέματα .
Η κλίκα του ενός, γνωρίζει που πονά η κλίκα του άλλου και θα χρησιμοποιήσουν όλα τα βρόμικα "κόλπα" που ξέρουν όσο κλιμακώνεται η διαμάχη.
Θα μου πείτε "και σένα τι σε νοιάζει";;;
Ποσώς με ενδιαφέρει σε προσωπικό επίπεδο αλλά όταν οι δύο κουμπάροι έχουν την μεγαλύτερη επισκεψημότητα στο Internet , οφείλουμε να πάρουμε θέση .
Το "προϊόν" του ενός είναι γνωστό εδώ και χρόνια ... Ωμό, χύμα Βρομά και ζέχνει.
Το "προϊόν" του εταίρου , έρχεται συσκευασμένο με light θεματάκια όπως "τί χρώμα είχε το διαμάντι που έκανε δώρο ο τραγουδιστής Ψωναρόπουλος στην μοντέλα Ομορφίδου (πατήστε κλικ για να το δείτε)"ή "τι χρώμα Εσώρουχα προτιμά η Αντζελίνα " αλλά είναι ακόμα πιο βρώμικο και ρυπαρό από του κουμπάρου.
Το καλό είναι ότι σε αντίθεση με την ΤV , το Internet ξεσκαρτάρει πιο γρήγορα τα σκουπίδια του , οι ρύποι αυτοί θα εξαφανιστούν από τις πρώτες θέσεις .
Σε αυτό πρέπει να βοηθήσουν όλα τα blogs ανεξαρτήτως περιεχομένου η πολιτικής τοποθέτησης.
Σωστός
ΑπάντησηΔιαγραφήapneagr
==Οι άνθρωποι, «πλέουν» ακυβέρνητοι, μέσα στο φόβο την αποθάρρυνση και την ανία.
ΑπάντησηΔιαγραφή=…αόριστος φόβος …κακή ενέργεια … αδάμαστος εφιάλτης…αποθάρρυνση και ανία… ολότρεμος ίσκιος…λαβρόκαφτο φύσημα…άψυχη κίνηση… τρεμάσβενο φως …θανατική ασφυξία…τέλος.-
= Ο ζητιάνος , Ανδρέα Καρκαβίτσα.
-Οι άνθρωποι έπλεκαν(έπλεαν) ακυβέρνητοι μέσα στην αποθάρρυνση και την ανία. Μέσα τους είχαν κάτι τι ανήσυχο, επίβουλο, κάτι επεριπετούσεν ολόγυρά τους, ο εφιάλτης αδάμαστος εκαθόταν στην ψυχή και την ανάγκαζε να ποθεί αόριστα και όμως ασυμβίβαστα με τη ζωή και την αποστολή της. Πουλιού ευτυχισμένου κελάδημα δεν αντιλαλούσε πουθενά. Μόνον κάποτε ολότρεμος ίσκιος ιχνογραφούσε ψηλά το εχθρικό πέταγμα του όρνιου και πάλιν έφευγε μακράν, σαν να ετρόμαζε την κακή ενέργεια τέτοιας ατμοσφαίρας και κάτω από μακρινόν ξέρακα έβγαινε κραυγή άγρια και ξαφνική.
Και οι άνθρωποι, όλοι με χαύνα πρόσωπα, έδειχναν πως είχαν αποκάμει και σιχαθεί πλέον την εντολή και τη μοίρα τους κι επάσχιζαν να διώξουν την ασφυξία που θανατική τους ετριγύριζε.