Ενας τουρίστας από το ανατολικό μπλοκ ...

Τι άλλο θα ακούσουμε στις τέσσερις ημέρες που έμειναν, με τη σημερινή, αναρωτιέμαι. Ευτυχώς, θέλω να πω, που τελειώνει η προεκλογική περίοδος, διότι, έτσι όπως κατρακυλά ο Τσίπρας από μέρα σε μέρα σε όλο και μεγαλύτερα βάθη γελοιοποίησης, φοβάμαι ότι στο τέλος θα πιάσω τον εαυτό μου να τον λυπάται κιόλας – σχήμα λόγου, βεβαίως.

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός ξεπέρασε πια την απλή (όσο και αν τεχνικά ήταν άψογη) μίμηση της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου. Τώρα μιλάει και εξ ονόματός του, έχει δηλαδή εντελώς ταυτισθεί με τον ρόλο, κάτι που οπωσδήποτε αποτελεί πρόοδο – μικρή μεν, αλλά πρόοδο. Του είναι αδιανόητο, λέει, πως το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου βοηθά τον «γιο του Εφιάλτη» (ο Κυριάκος είναι αυτός)· και εξήγησε, δύο φορές μάλιστα, ότι ο ίδιος ο Παπανδρέου αποκαλούσε Εφιάλτη τον Κων. Μητσοτάκη. Υπονοώντας ότι εκείνος απλώς το επαναλαμβάνει (ίσως από σεβασμό προς τα ιερά κείμενα του παπανδρεϊσμού) και, με την ευκαιρία, το κολλάει και στον Κυριάκο Μητσοτάκη.