Ο Ρασπούτιν –ο πραγματικός—έγινε γνωστός όχι μόνον για την επιρροή που εξασκούσε, μέσω ενός θρησκευτικού μυστικισμού στην τσαρική οικογένεια, αλλά γιατί συγχρόνως υπαγόρευε σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Όποιος έπεφτε στην δυσμένεια του είχε κακό τέλος.
Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο τον δολοφόνησε ένας Ρώσος πρίγκηπας στην Πετρούπολη, τις τελευταίες ημέρες του 1916.
Το όνομα του έγινε συνώνυμο της ραδιουργίας, της συνωμοσίας και της εξωθεσμικής επιρροής.
Ο Αντρέι Βισίνσκι ήταν προεπαναστατικά ένας μενσεβίκος μεγαλοδικηγόρος, με ακριβά γούστα. Στην συνέχεια –μετά την Ρωσική Επανάσταση—εισήλθε στο δικαστικό σώμα, υπηρέτησε πιστά το σταλινικό καθεστώς και ήταν ο γενικός εισαγγελέας στις δίκες της Μόσχας ( 1936-1938).
Εξέφρασε, λόγω και έργω, με τον καλύτερο τρόπο το δόγμα Στάλιν «καλύτερα 10 αθώοι στην φυλακή παρά ένας πράκτορας του εχθρού ελεύθερος». Οι αγορεύσεις του ήταν ένα διαρκές υβρεολόγιο κατά των κατηγορουμένων οι οποίοι είχαν ήδη παραδεχθεί, με συντριβή, την ενοχή τους.