Ο σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας. Με απλά λόγια, είναι και η δημοκρατία μια οικογενειακή υπόθεση...

Ο σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας. Με απλά λόγια,
είναι και η δημοκρατία μια οικογενειακή υπόθεση...

Εχω ακούσει ότι κοντά στο Μέγαρο Μουσικής υπάρχει μια οδός που φέρει το όνομα του παππού του γνωστότερου υποψηφίου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικώς, την αγνοώ. Την έχω καταχωρίσει στο μυαλό μου ως οδό Πέτρου Κοκκάλη (sic), για τον οποίο δεν γνωρίζω τίποτε, αλλά ούτε και έχω βρει κανέναν να γνωρίζει κάτι γι’ αυτόν! Περίεργο δεν είναι; Αν ποτέ με ρωτήσει κάποιος για την οδό Πέτρου Κόκκαλη (κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμη, αλλά εύχομαι να συμβεί...) θα του πω ότι δεν την ξέρω. Δεν θα λέω ψέματα, γιατί εγώ μόνο μια οδό Πέτρου Κοκκάλη ξέρω στα πέριξ του Μεγάρου.

Ο σπουδαίος καθηγητής, που λέτε, ήταν ο ιθύνων της μεταφοράς παιδιών στις χώρες του σοβιετικού μπλοκ κατά τον Εμφύλιο – το λεγόμενο παιδομάζωμα από την πλευρά της νόμιμης κυβέρνησης. Ο λόγος που το έκαναν ήταν για να υποχρεώνουν τους γονείς των παιδιών να μένουν και να πολεμούν από την πλευρά των κομμουνιστών. Η μεγάλη συμβολή του σπουδαίου καθηγητή «στον αγώνα για τον άνθρωπο», για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του εγγονού του, ήταν ότι εφάρμοσε τη μέθοδο με την οποία ο στρατός του ΚΚΕ στον Εμφύλιο (κατ’ ευφημισμόν «Δημοκρατικός Στρατός») αντιμετώπισε το μεγαλύτερο πρόβλημά του: τις λιποταξίες των βίαια στρατολογημένων πολεμιστών του. Να γιατί ξέρω μόνο την οδό Κοκκάλη.