Στις παλιές καλές εποχές του 3% όλη η αφρόκρεμα της ανανεωτικής διανόησης είχε εκχωρήσει τις υπογραφές της στο κόμμα που τις εμφάνιζε κατά το δοκούν. Όταν διάβαζε κάποιος το πρώτο όνομα ήξερε και όλα τα υπόλοιπα. Μονοτονία.
Όλοι αυτοί πίστευαν πως η υπογραφή τους προσδίδει στο κείμενο ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς είχαν μιαν αίσθηση διανοητικής υπεροχής απέναντι στον κοινό νου. Πίστευαν πως η υπογραφές τους διαμορφώνουν την πολιτική πραγματικότητα. Όταν κάποιοι πιστεύουν πως αποτελούν την «φωτισμένη πρωτοπορία», παρουσιάζουν αυτά τα συμπτώματα.
Οι καιροί παρήλθον, το κομματίδιο του 3% θέριεψε, έγινε κυβέρνηση και τότε αποκαλύφθηκε το σκοτεινό πρόσωπο της αριστερής διακυβέρνησης. Οι «διανοούμενοι» αυτού του χώρου, άλλοι εξαγοράσθηκαν και άλλοι σεμνά και ταπεινά—χωρίς εισαγωγικά—αποσύρθηκαν στην σιωπή τους.
Κάποιοι από αυτούς, οι περισσότεροι, τακτοποιήθηκαν σε κάποιες κρατικές θέσεις. Δικαιολογημένα, καθώς έτσι παίζεται το παιχνίδι στην Ελλάδα.