Πώς θα ήταν η Αθήνα χωρίς τους ευεργέτες ...

Ανέμενα τις πικρόχολες αντιδράσεις στο εγκωμιαστικό σημείωμα της περασμένης Κυριακής με ενδεικτικές αναφορές σε σύγχρονους εθνικούς ευεργέτες. Η πιο συνηθισμένη αμφισβήτηση συμπυκνούται στο ερώτημα:

«Πώς έγιναν τόσο πλούσιοι οι άνθρωποι αυτοί και κατά πόσο συνέβαλαν με τον πλούτο τους στην ανάπτυξη και στην πρόοδο της Ελλάδας;».

Το πώς αποκτάται ατομικά ο πλούτος επιδέχεται μυριάδες απαντήσεις, όπου η ευφυΐα, η διακινδύνευση, ο μόχθος, η κληρονομική διαδοχή αλλά και η τύχη ανταγωνίζονται τις παράνομες μεθοδεύσεις. Το εγκώμιό μου αναφέρεται σε εκείνους τους έχοντες που διακατεχόμενοι από αγάπη προς την πατρίδα και τον πλησίον διαθέτουν μεγάλο μέρος ή ακόμα και το σύνολο της περιουσίας τους σε έργα πολιτισμού και φιλανθρωπίες ανταποκρινόμενοι στη ρήση του Μενάνδρου «πόσο καλός είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος».

Καταλαβαίνεις το τέλος από τα φάλτσα της ορχήστρας…

Δεν θυμάμαι πολλούς επενδυτές να «ανακαλύπτουν» αξίες στα αζήτητα. Θυμάμαι, όμως, πλήθος ανθρώπων να υπερασπίζεται λάθος επιλογές, όταν οι αξίες κατέγραφαν το υψηλότερο ιστορικό τους σημείο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Bitcoin. Ομοίως συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Συγκεντρώνουν τις περισσότερες κολακείες λίγο πριν ανοίξουν γι αυτούς οι πόρτες του Άδη. Μερικά πράγματα σε σχέση με την ανθρώπινη ψυχολογία παραμένουν ανεξήγητα. Αλλά συμβαίνουν…

Ένας από τους λόγους είναι οι χρηματομεσίτες. Όταν οι αξίες είναι υψηλές ευνοούνται οι συναλλαγές. Οι πολλοί αγοράζουν, ευελπιστώντας ότι το τραίνο που μόλις έχουν επιβιβαστεί θα συνεχίσει να τρέχει ασταμάτητο και οι λίγοι πουλάνε, επειδή γνωρίζουν ότι όλα τα πράγματα στην ζωή έχουν ένα τέλος. Εκείνοι που είναι σίγουρα κερδισμένοι, ανεξάρτητα από το πότε θα συμβεί το μοιραίο, είναι οι χρηματομεσίτες. Οι μεσάζοντες, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να συνεχιστεί ο θόρυβος γύρω από μία μετοχή ή από έναν πολιτικό, αφού το φούντωμα των συναλλαγών σημαίνει γι αυτούς δουλειές – προμήθειες – κέρδος.