Η Αριστερά στην οικονομία της γνώσης...

Π​ολλοί ήλπισαν ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 σηματοδοτούσε το τέλος της «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» και την επανάκαμψη της Αριστεράς. Εκαναν λάθος σε όλα, πλην ενός. Η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται σε κρίση, κάτι που φαίνεται από την εκλογή λαϊκιστών, απομονωτιστών, εθνοκεντρικών ηγετών οι οποίοι εκλέγονται με το σύνθημα «η τάδε χώρα πρώτα». Ομως, η αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης δεν γίνεται με τους κλασικούς αριστερούς όρους. Παντού, κερδίζουν δεξιοί μέχρι ακροδεξιοί ηγέτες, ενώ η Αριστερά χάνει. Και δεν κερδίζουν με φιλελεύθερες οικονομικές συνταγές –αυτές προϋποθέτουν τις ανοιχτές αγορές– αλλά με νεοσυντηρητικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μείωση των φόρων για τα υψηλά εισοδήματα του Ντόναλντ Τραμπ ή η περικοπή των κοινωνικών δαπανών του Βίκτορ Ορμπαν. Και φυσικά οι δασμοί στις εισαγωγές δεν είναι φιλελεύθερη πολιτική.

Η ανανέωση της Νέας Δημοκρατίας να είναι τολμηρή και συνετή ...

Οσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών τόσο θα φουντώνουν οι συζητήσεις σε όλα τα κόμματα, για το ποιοι θα είναι υποψήφιοι βουλευτές και τόσο θα βγαίνουν από την θήκη τους τα εσωκομματικά μαχαίρια με στόχο την επόμενη ημέρα.

Στην Νέα Δημοκρατία είναι καθολικό το αίτημα για ανανέωση προσώπων. Το γεγονός πως στην αρχηγία του κόμματος αναδείχθηκε ένας νέος, ηλικιακά πολιτικός, δημιουργεί τις προσδοκίες πως κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην σύνθεση της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.

Επ΄αυτού πέφτει πολύ σπέκουλα, εμφανίζονται πολλά «κατευθυνόμενα» δημοσιεύματα και βρήκαν την ευκαιρία κάποιοι άσπονδοι φίλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη να ραδιουργήσουν.

Τα πράγματα όμως είναι πολύ απλά, γιατί: