Ας υποθέσουμε ότι η σπουδή του κ. Καμμένου να ανακοινώσει πρώτος τον θάνατο του Γιώργου Μπαλταδώρου υποκρύπτει κάποιο αίσθημα. Δεν εννοώ αίσθημα πολιτικής ενοχής, θα περίμενα πολλά. Δεν νομίζω ότι περνάει από το μυαλό ούτε το δικό του, ούτε του πρωθυπουργού του ότι έχουν μερίδιο ευθύνης στον πόλεμο νεύρων που έχει κηρύξει στη χώρα μας η Τουρκία. Η κλιμάκωση του οποίου, αν μη τι άλλο, δηλοί κάποια ανικανότητα ή έστω αστοχία πολιτικού υλικού, πάντως αδυναμία χειρισμών, που πωλείται σε πολύ καλή τιμή με το περιτύλιγμα της ρητορείας και του παιδιάστικου παλικαρισμού. Η κυβέρνηση πάσχει από την αμηχανία του έφηβου που πάει για πρώτη φορά με γυναίκα. Συμπεριφέρεται σαν να μην ξέρει τι να κάνει, τι να πει, πώς να αντιδράσει. Οι πασχαλινές ευχές του κ. Τσίπρα στους δύο στρατιωτικούς περιγράφουν με ακρίβεια αυτήν την αμηχανία. «Απαιτούμε το τέλος του Γολγοθά σας», δήλωσε, λες και ύψωνε πανό σε διαδήλωση. Οταν εκπροσωπείς μια χώρα ολόκληρη δεν φθάνει να απαιτείς. Πρέπει να έχεις βρει και τον τρόπο για να ικανοποιηθεί η απαίτησή σου. Είναι η διαφορά του πρωθυπουργού από τον απλό πολίτη.
