Ιστορίες γραφειοκρατικής παραφροσύνης ...

Μαζί με τις ευχές μου, θα ήθελα χρονιάρες μέρες να ξεφύγω από την αμείλικτη και δυσοίωνη επικαιρότητα και να αναφερθώ σε ένα απίθανο περιστατικό που συνέβη την εποχή της χούντας, το οποίο θα μπορούσε ίσως να συμβεί και σήμερα χάρη κυρίως στην ακατανίκητη δημοσιοϋπαλληλική μονιμότητα.

Περνώντας με ΙΧ από την Ιταλία (1970) μου έκλεψαν από το αυτοκίνητο μια τσάντα, κάτι διόλου ασυνήθιστο στη χώρα αυτή. Δυστυχώς είχα μέσα και την ταυτότητά μου. Ετσι ξεκίνησα να βγάλω άλλη. Πρώτο απαραίτητο χαρτί το πιστοποιητικό γεννήσεως. Υποβάλλω στο υπουργείο Εσωτερικών αίτηση και ο υπάλληλος κοιτώντας με βλοσυρά μού ζητεί: «Την ταυτότητά σας». Δυσκολεύθηκα να βρω λόγια από την κατάπληξη για να παρατηρήσω ευσεβάστως ότι το πιστοποιητικό το ζητούσα για να βγάλω νέα ταυτότητα, επειδή μου έκλεψαν την παλαιά. Εκείνος όμως ήταν κατηγορηματικός: «Χωρίς να μου δείξετε ταυτότητα εγώ δεν μπορώ να σας δώσω το πιστοποιητικό. Ετσι λέει ο νόμος!».

Είναι συνυπεύθυνοι για ό,τι γίνεται ...

Αναφέρομαι στα ελάχιστα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που, κάποιοι αριστερούληδες προξενητάδες, προσπαθούν να τα εμφανίσουν πως κινούνται προς την σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση.

Αρχικά, είναι γνωστό πως αυτοί αποτελούν αμελητέο μέγεθος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά εκπροσωπούν τους εαυτούς τους και τίποτα περισσότερο.

Ομως αυτός ο διαχωρισμός τους από τον σωρό των Συριζαίων εξυπηρετεί αυτούς που υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται, σταδιακά, προς πιο μετριοπαθείς θέσεις. Ως εκ τούτου, η συνεργασία μαζί του βρίσκεται μέσα στην λογική των εξελίξεων.

Συγχρόνως, οι φερόμενοι ως κεντροαριστεροί Συριζαίοι, με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να αποκτήσουν κάποιον ρόλο στο μετεκλογικό σκηνικό. Τότε, που –μετά την εκλογική ήττα—θα τεθούν επί τάπητος όλα τα ζητήματα που αφορούν την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος τους.