Όπως μας πληροφόρησε εσχάτως η ΕΛΣΤΑΤ, μεγάλη μείωση της τάξης του 21,5% σημείωσε ο δείκτης παραγωγής στις κατασκευές το δ' τρίμηνο του 2017 σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του δ' τριμήνου 2016, έναντι αύξησης 18,6% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του 2016 με το 2015. Το δε δ’ τρίμηνο του 2015 είχαμε μείωση 10,1% στις κατασκευές, έναντι αύξησης 18,1% κατά το «επάρατο» 2014.
Μπερδευτήκαμε; Είναι απλό: Το δ’ τρίμηνο του 2014 είχαμε αύξηση 18,1%. Το δ΄ τρίμηνο του 2015 είχαμε μείωση 10,1%. Το δ΄ τρίμηνο του 2016 είχαμε αύξηση 18,6% - σε σχέση με το 2015, όμως. Και το δ΄ τρίμηνο του 2017 είχαμε μείωση 21,5%.
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018
Οταν τα Συριζοτρόλ των 0,60 προσβάλλουν την μνήμη του ήρωα Μουστακλή ...
Κάποιοι Συριζαίοι των υπογείων, συνέκριναν και συνέδεσαν, αυτές τις ημέρες στο twitter, τον Μουστακλή με καλοβολεμένο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, με αντιδικτατορική δράση.
Μια σύγκριση ισοπεδωτική, προκλητική και άδικη.
Μια σύγκριση που φανερώνει σε ποιο σημείο μπορεί να οδηγήσει η αίσθηση της απώλειας του δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς».
Και δεν αναφέρομαι τόσο στο αποτέλεσμα του κτηνώδους βασανισμού του Σ.Μουστακλή, όσο στο πώς συμπεριφέρθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας η οικογένεια του.
Με σεμνότητα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, βίωναν το δράμα τους. Αλλά συγχρόνως ήταν όλοι τους υπερήφανοι γιατί ο δικός τους άνθρωπος έκανε πάνω απ΄όλα το καθήκον του.
Εκανε αυτό που επέτασσε η συνείδηση του και ο πατριωτισμός του.
Και ως γνωστόν, σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν τις πράξεις του ανθρώπου τις καθοδηγεί ο πατριωτισμός, δεν υπάρχει απαίτηση, δεν υπάρχει προσδοκία για υλική επιβράβευση.
Δεν υπάρχει σκέψη για αντί—δωρο.
Μια σύγκριση ισοπεδωτική, προκλητική και άδικη.
Μια σύγκριση που φανερώνει σε ποιο σημείο μπορεί να οδηγήσει η αίσθηση της απώλειας του δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς».
Και δεν αναφέρομαι τόσο στο αποτέλεσμα του κτηνώδους βασανισμού του Σ.Μουστακλή, όσο στο πώς συμπεριφέρθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας η οικογένεια του.
Με σεμνότητα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, βίωναν το δράμα τους. Αλλά συγχρόνως ήταν όλοι τους υπερήφανοι γιατί ο δικός τους άνθρωπος έκανε πάνω απ΄όλα το καθήκον του.
Εκανε αυτό που επέτασσε η συνείδηση του και ο πατριωτισμός του.
Και ως γνωστόν, σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν τις πράξεις του ανθρώπου τις καθοδηγεί ο πατριωτισμός, δεν υπάρχει απαίτηση, δεν υπάρχει προσδοκία για υλική επιβράβευση.
Δεν υπάρχει σκέψη για αντί—δωρο.