Θα δεχτώ επίσης πως οραματίζεται μια σοσιαλιστική κοινωνία, που θα μας οδηγήσει στην αταξική κοινωνία. Τι πιο ωραίο πράγμα από τον «επίγειο Παράδεισο»! Ο Πανάγαθος τον υποσχέθηκε στους πιστούς στην άλλη ζωή, ο Μαρξ σε αυτήν.
Να δεχτώ επίσης, πως το καλοκαίρι του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε μια τακτική, συντεταγμένη υποχώρηση, ώστε στην συνέχεια να δώσει την τελική μάχη -εναντίον ποίων;- από καλύτερες θέσεις.
Οι παραδοχές μου όμως έχουν ένα τέλος. Η κατανόηση μου, επίσης. Γιατί το μόνο που βλέπω είναι συνεχείς υποχωρήσεις, διαρκείς παραχωρήσεις ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων, σταδιακή εγκατάλειψη και των τελευταίων σημείων μιας αριστερής πρότασης.