Ο λογαριασμός των ΤσιπροΚαμμένων...

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα απ’ όσες μπήκαν σε μνημόνια η οποία δεν βγήκε ακόμη. Ούτε προβλέπεται στον ορατό ορίζοντα να βγει, αφού ατύπως η κυβέρνηση με τα μέτρα που έχει ψηφίσει για το 2018 και το 2019 αλλά και τα πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% στη συνέχεια, για απροσδιόριστο διάστημα έχει εγκλωβίσει τη χώρα σε ένα διαρκές και ατελέσφορο μνημόνιο...

Η Ελλάδα δεν βγήκε από τα μνημόνια επειδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν δειλές στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα. Η παρούσα κυβέρνηση της "παλαβής” αριστεράς και δεξιάς τερμάτισε αυτό το αδιέξοδο ανταλλάσσοντας με τους δανειστές μεταρρυθμίσεις με φόρους.

Οι δανειστές για τους δικούς τους λόγους που έχουν να κάνουν με την αστάθεια στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.καθώς και τις πιέσεις της προσφυγικής κρίσης αποφεύγουν να βάλουν σε δοκιμασία την ελληνική σταθερότητα και κλωτσάνε το τενεκεδάκι της ελληνικής κρίσης παρακάτω. Δηλαδή παρατείνουν το πρόβλημα...

Μπορεί να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον σταυρό στο χέρι;

Θα ήθελα να θέσω στον αναγνώστη το εξής ερώτημα: προτιμά να πέσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επειδή 4 βουλευτές της συμπολίτευσης  την  καταψηφίσουν  και στην συνέχεια ενταχθούν στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας ή να συνεχίσει να κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλα δύο χρόνια;

Σίγουρα ζόρικο το ερώτημα και σίγουρα ακόμα πιο ζόρικη η απάντηση του. Ένας πολιτικός σχολιαστής έχει την πολυτέλεια να το προσεγγίσει με το ανώδυνο «ναι μεν, αλλά..» Να στρογγυλεύσει τις γωνίες και τελικά να ξεχάσει να απαντήσει. Ενας πολιτικός όμως δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια.

Οφείλει να πάρει θέση, που μεταφράζεται σε πολιτική απόφαση και συμπεριφορά. Κάθε φορά ο πολιτικός καλείται να ιεραρχήσει το μείζον και το έλασσον. Να κοιτάξει την πραγματικότητα στα μάτια και αναλόγως να πράξει.