Κυρίες και κύριοι,
Πέρυσι από αυτό το βήμα σας μίλησα για τη συμφωνία αλήθειας. Για το πως θα αποκαταστήσουμε μια νέα σχέση αξιοπιστίας. Για το πως θα εμπιστευθούμε πάλι ο ένας τον άλλον. Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για την Ελλάδα που μας αξίζει. Για την Ελλάδα που μπορούμε να χτίσουμε μαζί.
Το ότι αξίζουμε καλύτερα πιστεύω ότι το αισθάνεται η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας. Το ξέρω καλά διότι δεν έχω σταματήσει να γυρνώ την Ελλάδα, να συναντώ πολίτες και να τους ακούω. Να τους ακούω προσεκτικά. Στο μυαλό μου είναι πάντα τα λόγια που μου είπε ένας άνεργος στο Περιστέρι. «Βλέπω τη ζωή μου να περνά μπροστά μου σαν ταινία και να μην μπορώ να κάνω τίποτε».
Είμαστε εδώ για να κάνουμε όσα χρειάζονται για να αλλάξει. Ώστε οι άνθρωποι να μην είναι θεατές μιας πραγματικότητας που τους αποκλείει. Nα μην είναι εξόριστοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα, αμέτοχοι στην ίδια τους τη ζωή. Μπορούμε καλύτερα. Το πιστεύω βαθιά. Το ξέρω πως μέσα μας όλοι το πιστεύουμε. Το πιστεύετε εσείς οι εκπρόσωποι των παραγωγικών τάξεων, το πιστεύει κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας που μας ακούει. Στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Από τον Έβρο και την Κρήτη μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της γης όπου ζουν Έλληνες.