Σκοτώνουν τους πρώτους για να τους σκοτώσουν όλους!

Ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές της παγκόσμιας Ιστορίας κάποιοι άνθρωποι ξεχώριζαν και πρώτοι έδιναν τη μάχη κατά του σκοταδισμού, της εκμετάλλευσης, του ανθρώπινου πόνου. Γίνονταν ατρόμητοι πολεμιστές, μεγάλοι διανοητές, σπουδαίοι επιστήμονες, σημαντικοί αθλητές και, βέβαια, πολιτικοί ταγοί.

Στις πιο μεγάλες μάχες του ελληνισμού, στους απελευθερωτικούς αγώνες, στους αγώνες κατά της ξένης Κατοχής, ακόμη και στις πιο μαύρες μέρες των αλλεπάλληλων εθνικών διχασμών, πάλι κάποιοι ξεχώριζαν και έμπαιναν μπροστά στους συλλογικούς αγώνες.

Οι μπροστάρηδες αυτοί προέρχονταν από τα λαϊκά στρώματα, από τις φτωχογειτονιές και από την απομονωμένη ύπαιθρο. Προέρχονταν και από την αστική τάξη, παιδιά εύπορων οικογενειών, που απαρνήθηκαν την άνετη ζωή τους και βρέθηκαν στα πεδία των μαχών, θυσιάζοντας περιουσίες και την ίδια τους τη ζωή.

Η Ντόρα Μπακογιάννη γράφει για τον Λεωνίδα Κύρκο ...

Oι φίλοι του τον είχαν χαρακτηρίσει ως «τη μουσική φωνή της  πολιτικής». Πράγματι, ο Λεωνίδας Κύρκος είχε ένα τρόπο να σε γοητεύει ακόμα και αν διαφωνούσες μαζί του. Αναγνώριζες, ωστόσο, συνέπεια λόγων, έργων και παραδείγματος ζωής. Για αυτό και έχαιρε καθολικής αποδοχής και είχε φίλους σε όλα τα κόμματα.
 Ο Λεωνίδας θα έλεγα ότι εκπροσωπούσε την αριστερά που θα θέλαμε να έχουμε στην Ελλάδα. Αυτήν του επιχειρήματος και όχι της μόνιμης καταγγελίας. Του σεβασμού στη διαφορετική άποψη και όχι της διαμονοποίησης του αντιπάλου.  Των αριστερών που διαβάζουν και έχουν ανοιχτούς ορίζοντες.