Αεί παίδες και παλίμπαιδες ...

Π​​ολύ μας αρέσει αυτό το «αεί παίδες» που είπε εκείνος ο Αιγύπτιος ιερέας στον «Τίμαιο». Λες και μας το έκαναν δώρο οι θεοί. Μόνον που, όπως γράφει ο Πλάτων, ο ιερέας δεν το πίστωσε στην αγαθότητα της αρετής μας. Το αποδίδει στη ρηχή μνήμη των Ελλήνων, την οποία με τη σειρά της τη χρεώνει στις πολλές φυσικές καταστροφές που υπέστη ο τόπος. Θυμούνταν μόνον τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, όμως, όπως εξηγεί ο σοφός γέρων, υπήρξαν κι άλλοι πολλοί των οποίων η μνήμη έσβησε. Και κάθε φορά που γινόταν ένας κατακλυσμός παρέσυρε στη θάλασσα τους επίλεκτους του τόπου και άφηνε μόνον τους ορεσίβιους, τα κατακάθια. Οι επιζώντες δεν θυμούνταν τίποτε από τα επιτεύγματα όσων προηγήθηκαν και χάθηκαν, με αποτέλεσμα όταν ξαναγεννιόταν ο πολιτισμός να νομίζουν ότι ανακαλύπτουν τον κόσμο απ’ την αρχή, σαν τα αιώνια παιδιά.

Παραιτήσου ανεύθυνε!

Ο Κάλαμος είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη της Αττικής και απέχει μία ώρα από την Αθήνα. Ο Κάλαμος απέχει επίσης, μερικά λεπτά μετά την απογείωση ενός πυροσβεστικού αεροπλάνου, από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Ο Κάλαμος καίγεται, όπως και η Ζάκυνθος. Όπως ακριβώς κάηκαν και τα Κύθηρα πριν λίγες μέρες. Τα Canadair είναι άγνωστο αν επέστρεψαν από τις προσωρινές βάσεις τους (Σάμο, Ανδραβίδα, Σκύρο, Χρυσούπολη). Είχαν φύγει στις αρχές Ιουλίου λόγω καύσωνα...

Σε τέτοιες περιστάσεις, ούτε το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον ούτε η αγωνία του πολίτη είναι δυνατόν να γνωρίζουν  τις λεπτομέρειες που οδηγούν σε μία καταστροφή. Αντιλαμβάνεται όμως κανείς πολύ εύκολα δύο πράγματα: την αυτοθυσία των εκτεθειμένων πυροσβεστών και των αξιωματικών τους και την σαφέστατη έλλειψη σωστού συντονισμού από την πολιτική ηγεσία.