43 χρόνια περιμέναμε τους… Ταλλεϋράνδους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!

Άφησα σκόπιμα να περάσουν μερικές μέρες από το ναυάγιο των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά και τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στη Βουλή των Ελλήνων, προκειμένου να καταθέσω μερικές σκέψεις.

Είναι πλέον σαφές πως η «διπλωματία των ναυαγίων» μόνο σε αδιέξοδα μπορεί να οδηγήσει.

Και πως το να επιβεβαιώνουμε συνεχώς ότι με την Τουρκία δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε δεν αποτελεί διαπραγμάτευση – αντίθετα οδηγεί στην ενίσχυση των θέσεων του αντιπάλου, δια της επιβεβαίωσής τους.

Πολύ περισσότερο που ήταν πολύ πρόσφατο (Νοέμβριος του 2016) το προηγούμενο ναυάγιο, αυτό του Μον Πελεράν.

Και πως μεγάλο ρόλο διαδραματίζει το «timing», ο χρόνος δηλαδή και ο γεωστρατηγικός και πολιτικός περίγυρος, εντός των πλαισίων των οποίων διεξάγεται μια διαπραγμάτευση.

Και πως είναι πολύ πιθανόν η Τουρκία να επιδιώκει το αδιέξοδο – όπως αποδεικνύεται και από τις τελευταίες πολύ επιθετικές δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων – με τελική επιδίωξη τα τετελεσμένα.

Και επειδή πολλοί είναι εκείνοι που στο όνομα της ενότητας δαιμονοποιούν τις διαφορετικές απόψεις, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό που μας ενώνει είναι ο αγώνας για μια ενωμένη και ελεύθερη Κύπρο.

Ας πούμε ότι η ανάπτυξη χτυπάει την πόρτα...

Άλλος τρόπος να ξεχάσουμε το παραμύθι "ανάπτυξη" δεν υπάρχει. Μόνο περνώντας και από εμάς. Για να μας αποκαλύψει ότι έχουμε μείνει στο 1981.

Όποιος θυμάται, και θέλει, ας ξαναφέρει ζωντανά στο μυαλό του εκείνη τη "σπουδαία... τη μοναδική εποχή". Με το κράτος να μεγαλώνει (ακόμη περισσότερο από εκείνο του 1975-1981). Και την ιδιωτική οικονομία να μικραίνει (όσο ήταν αναγκαίο) για να περάσει (προς εξυγίανση...) από το κράτος...

Ας διαλογισθεί το "μεγαλείο" της οικονομίας μας... με τα κρατικά μονοπώλια στο ρεύμα, στα νερά, στις μεταφορές, στις υποδομές, στις μεγάλες και μικρές προμήθειες.

Και ανάμεσα σε αυτόν τον "οικονομικό παράδεισο" των ΔΕΚΟ ας αναπολήσει... το κράτος - μεταλλευτή, το κράτος - μεταλλουργό, το κράτος-τσιμεντοβιομήχανο, το κράτος-κλωστοϋφαντουργό, το κράτος-λιπασματοβιομήχανο, το κράτος-χαρτοβιομήχανο, το κράτος-ναυπηγό, το κράτος-κατασκευαστή προϊόντων άμυνας, το κράτος-μικρομεσαίο παραγωγό ούζου...

Πως να πουλήσει χωρίς μάρκετινγκ;

Ας προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε το συλλογισμό της κυβέρνησης, η οποία περιμένει την αυριανή συνεδρίαση του ΔΝΤ πριν αποφασίσει να προχωρήσει στην πρώτη έκδοση ομολόγων της τελευταίας τριετίας.

Το ερώτημα είναι απλό: Στην περίπτωση που το ΔΝΤ διαγνώσει, όπως έγραφε η Καθημερινή της Κυριακής, ότι όχι μόνο το χρέος είναι μη βιώσιμο αλλά είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο και επίσης λείπουν περίπου 10 δισ. από τις τράπεζες, τι θα γίνει; Θα διακόψει η κυβέρνηση της προσπάθεια να αποκτήσει επαφή με τις αγορές; Θα διακόψει και την προσπάθεια κλεισίματος των αξιολογήσεων; Έχει κάποια άλλη εναλλακτική;