Οι βιαστές που κρύβονται στα φουστάνια της Δημοκρατίας!

Ψηφίστε με. Εκλέξτε με δημοκρατικά. Αλλά μόλις το κάνετε, θα καταλύσω τον κοινοβουλευτισμό και θα εγκαθιδρύσω δικτατορία. Θα σας πάρω τις περιουσίες και θα τις μοιράσω στον λαό. Θα καταργήσω το χρήμα. Θα κάνετε όχι τη δουλειά που ξέρετε αλλά αυτή που θα σας διατάξω. Θα σας ταΐζω με το δελτίο. Και θα σας πληρώνω ανάλογα με το πόση ώρα δουλέψατε, είτε είστε πυρηνικοί φυσικοί είτε ανειδίκευτοι.

Κι αν δεν με εκλέξετε, εγώ και οι επαναστάτες σύντροφοί μου θα βρούμε τον τρόπο να πάρουμε την εξουσία και να σας επιβάλουμε τον ανώτερο άνθρωπο που εμπνευστήκαμε. Μέχρι να το καταφέρουμε, θα προσπαθούμε να σας κάνουμε συνέχεια ζημιά.»

Στη χώρα που κυριαρχεί η ρητορική του μίσους, ενοχλήθηκαν οι ειρηνικές ψυχές από τα άρθρα της Σώτης;

Ο στόχος είναι να σιγήσουν οι αυτόνομες φωνές...

Σε μια κανονική χώρα θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για τις επιφυλάξεις απέναντι σε ένα νόμο ο οποίος ήταν εξαρχής τόσο θολά και περίεργα διατυπωμένος, ώστε να είναι σίγουρο πως θα κατέληγε στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά τα οποία, υποτίθεται, στόχευε. Να αθωώνει δηλαδή ρατσιστές και να καταδιώκει καθηγητές ιστορίας και συγγραφείς.

Όμως δεν είμαστε κανονική χώρα. Και όλα όσα γίνονται, είναι μεταμφιεσμένες επιδιώξεις, υπηρετούν άλλες ατζέντες. Πιστεύει δηλαδή κανένας ότι, σ’ αυτή τη χώρα που για χρόνια κυριάρχησε η ρητορική του μίσους και ο εγκωμιασμός της βίας, ενοχλήθηκαν οι ειρηνικές ψυχές από τα άρθρα της Σώτης; Πιστεύει πραγματικά κανένας σήμερα, αν έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο ή άρθρο της, ότι η Σώτη Τριανταφύλλου προτρέπει σε «ρατσιστικές πράξεις βίας»;

Κρατικοποίηση του αντιρατσισμού ...

Βεβαίως και έχουμε πρόβλημα (ή, τέλος πάντων, πρέπει να έχουμε) όταν «οι Ελληνες βουλευτές μιλάνε για την ομοφυλοφιλία ως κουσούρι» (Ξένια Κουναλάκη «Δημητράς ή Σώτη;», «Καθημερινή» 11.5.2017). Δεν πρέπει να «μας αφήνει παγερά αδιάφορους γυναίκες να αποκαλούνται “καλτσοδέτες” στον δημόσιο λόγο». Ούτε να «ανεχόμαστε ξενοφοβική ρητορική από τα χείλια παπάδων». Τέλος, τρέχουν πολλά κάστανα «με τις τρανσφοβικές αποστροφές δημοσιογράφων».

Το ερώτημα όμως (και) σε αυτή την περίπτωση είναι άλλο. Μπορεί η απάντηση στον λόγο να είναι η βία, έστω η νόμιμη όπως είναι του κράτους; Δυστυχώς, στην Ελλάδα της μεταμοντέρνας αποσύνθεσης ο λόγος ταυτίζεται με τη βία και συνεπώς η άσκηση φυσικής βίας εναντίον όσων μιλούν έφτασε να θεωρείται κάτι σαν αυτοάμυνα. «Βία στη βία των δημοσιογράφων», δεν λένε και οι αναρχικοί που θέλουν ελεύθερη αγορά βίας (χωρίς κρατικά μονοπώλια) στην κοινωνία; Συνεπώς είναι εύκολο να φανταστούμε ποια είναι τα αποτελέσματα, όταν ο λόγος θεωρηθεί χειρότερος από τις πράξεις: «και λίγες του ’ριξε με αυτά που είπε...».