Μετά τη νέα άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης και την εκ μέρους της αποδοχή για προνομοθέτηση μέτρων για το 2019 και το 2020 (πρωτοφανή πράγματα!) και αφού αποδέχθηκαν (μετά από άλλη μια «περήφανη και σκληρή διαπραγμάτευση», βεβαίως) μείωση συντάξεων και αφορολογήτου, έπρεπε να βρουν και μια «νίκη».
Και την βρήκαν στα εργασιακά! Φυσικά, δεν επρόκειτο περί νίκης, αλλά περί εφαρμογής των συμφωνηθέντων ήδη από το Συμπληρωματικό Μνημόνιο της 16ης Ιουνίου 2016, όταν συμφωνήθηκε να οργανωθεί μια συμβουλευτική διαδικασία από ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων που θα εντόπιζε τι πρέπει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα.
Πράγματι, η επιτροπή, υπό τον καθηγητή Jan van Ours, λειτούργησε και εξέδωσε πόρισμα το οποίος παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2016.
Σύμφωνα με αυτό, δεν υπάρχει κάποιος επείγον λόγος για άρση της απαγόρευσης της ανταπεργίας (lockout), ούτε έγινε αναφορά σε ανάγκη διπλασιασμού του ποσοστού όσον αφορά στις ομαδικές απολύσεις (πιθανόν επειδή δεν ετέθη τέτοιο θέμα και μάλλον η κυβέρνηση το επινόησε ως πίεση για να… νικήσει).
Όσον αφορά στα θέματα των συλλογικών συμβάσεων, το πόρισμα καταλήγει ότι η ιεραρχία των συλλογικών διαπραγματεύσεων πρέπει να διέπεται από την αρχή της επικουρικότητας, όπου συμβάσεις που συνάπτονται σε επιχειρησιακό επίπεδο, εγγύτερα των εμπλεκόμενων εργαζομένων και επιχειρήσεων, υπερισχύουν συμβάσεων που συνάπτονται σε κλαδικό / ομοιοεπαγγελματικό / εθνικό επίπεδο.
Δηλαδή, αυτά που παρουσιάζει ως «μεγάλη νίκη» η κυβέρνηση (αρχές επεκτασιμότητας και ευνοϊκότερης ρύθμισης), περιλαμβάνονται στο κείμενο που οι δανειστές είχαν από τον Ιούνιο του 2016 δεχθεί (αφού είχαν δηλώσει πως θα δεχθούν τις προτάσεις της ανεξάρτητης επιτροπής).
