Στις αρχές της εβδομάδας, Δευτέρα μέχρι Τετάρτη, έγινε το 8ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με θέμα «Πολιτική και αλήθεια». Οταν διαβάζεις για πανελλήνιο συνέδριο, το οποίο μάλιστα οργανώνει ένα μεγάλο πανεπιστήμιο, παρότι ποτέ δεν ξεχνάς ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο σύμπαν του Υπαρκτού Ελληνισμού, περιμένεις κάποια στοιχειώδη σοβαρότητα.
Το θέμα του συνεδρίου πολύ ενδιαφέρον, όμως αχανές. Πού εστιάζει, πού δίνει την έμφαση το συνέδριο; Ανατρέχω στην εκτενή σύνοψη που συνοδεύει την πρόσκληση και την υπογράφει ο διευθυντής του συνεδρίου (που είχε και την ιδέα, όπως σημειώνεται στην πρόσκληση) ο καθηγητής Σωκράτης Δεληβογιατζής. Διαβάζουμε: «Η έμφαση δίνεται στην αίσθηση της πολιτικής διαφοράς και του διαχωρισμού με όρους παραγωγής αλήθειας, ενώ έχουμε να κάνουμε σήμερα με μιαν απενσάρκωση του πολιτικού σώματος – μη-ταυτότητα της κοινωνίας με τον εαυτό της, η οποία, παντού και πάντοτε, διασχίζεται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις, η κατάργηση-εξάλειψη των οποίων δεν είναι μόνο αδύνατη, αλλά μοιάζει και ανεπιθύμητη. Η σύγκρουση δεν στρέφεται μόνο γύρω από μια οικονομική ταξική πάλη, αλλά διαθέτει έναν έντονα πολύτροπο ή αμφίσημο πολιτικό χαρακτήρα, δομημένη στην αντίθεση ανάμεσα στην επιθυμία καταπίεσης και μη καταπίεσης. Η πολιτική συγκροτείται μέσω ενός παιξίματος επιθυμιών καλύπτοντας ένα θεμελιώδες κενό, μια μη-σύμπτωση του πολιτικού σώματος με τον εαυτό του». Νομίζω τα λέει με θαυμαστή ενάργεια ο καθηγητής, περιττεύει να προσθέσω οτιδήποτε.
