Ο Τύπος είναι καλός μόνο όταν τους λιβανίζει ...

Ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε η κυβέρνηση πριν από λίγο καιρό σε δημοσίευμα των Fianancial Times και λίγο μετά στο δημοσίευμα του «Γκάρντιαν» για την υγεία,  αποτελεί άλλη μια απόδειξη του τρόπου με τον οποίο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αντιμετωπίζουν τον Τύπο: Για αυταρχικά κόμματα και αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτό που έχει εγκαθιδρυθεί στην πατρίδα μας, ο Τύπος είναι καλός μόνο αν τους λιβανίζει.

Δεν ανέχονται καμιά κριτική και δεν έχουν μάθει να σιωπούν απέναντι στην κριτική – όσο σκληρή και αν είναι. Περνάνε στην αντεπίθεση, ανακαλύπτουν τον «εχθρό» στο πρόσωπο κάθε δημοσιογράφου και κάθε εφημερίδας που γράφει οτιδήποτε δεν τους αρέσει και οι απαντήσεις τους δεν περιορίζονται στα επί της ουσίας θέματα, αλλά περιλαμβάνουν και ευθείες επιθέσεις περί «πολιτικών σκοπιμοτήτων» και καταγγελίες για έλλειμμα αντικειμενικότητας, ακόμη και για κακοπιστία.

Ο «πελάτης» συνηθίζει ή βολεύεται;

Έξις δευτέρα φύσις

Συνήθεια: Συμπεριφορά που επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα και, συνήθως, όχι συνειδητά. Το κάπνισμα είναι κακιά συνήθεια.
Συνήθεια: Παγιωμένος και μη υποχρεωτικός τρόπος συμπεριφοράς των μελών μεγαλύτερης ή μικρότερης ομάδας.
Όλα αυτά από το Βικιλεξικό

Συνήθεια είναι όταν βλέπουμε ή να ακούμε κάτι κακό ή πολύ κακό επί μακρό διάστημα και σε λίγο χρονικό διάστημα να θεωρούμε πλέον ότι αυτό είναι δεδομένο.
Ένα σημαντικό μέρος της διαφήμισης ή της προπαγάνδας είναι ότι στηρίζει το θέμα που επιλέγει να προβάλει, στο να παγιωθεί. Δηλαδή «θα συνηθιστεί» από τον «πελάτη».

Σημασία έχουν οι αριθμοί, όχι οι άνθρωποι (ΣΥΡΙΖΑ) ...

«Αν είναι 1000 ή αν είναι 100 (παγωμένοι στις σκηνές).... στο ζήτημα το διοικητικό, έχει διαφορά...πάντα προσπαθείς να κάνεις 10, θα καταφέρεις τα 8». Επειδή αυτά τα νούμερα αναφέρονται σε ανθρώπους, τα παραπάνω, θα μπορούσαν να είναι λόγια ενός «ανάλγητου νεοφιλελεύθερου» ή ενός ψυχρού τεχνοκράτη. Κι όμως αυτά –και πολλά άλλα—τα είπε ο Γ. Κυρίτσης, ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλλον από τους ελάχιστους σοβαρούς εκεί μέσα και αφορούσαν τους παγωμένους πρόσφυγες.

Ο δεύτερος μεγάλος μύθος της Αριστεράς είναι πως ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Για τον αναξιοπαθούντα και κατατρεγμένο άνθρωπο. Ο πρώτος, ως γνωστόν, αφορούσε το ανύπαρκτο ηθικό πλεονέκτημα της. Αυτοί οι δύο μύθοι βρίσκονταν σε αλληλόσχεση, καθώς ο ένας προσδιόριζε και χαρακτήριζε τον άλλον. Και κατέρρευσαν συγχρόνως.