Στο πρωθυπουργικό του ξεκίνημα ο κ. Τσίπρας έδειχνε ξεκούραστος, χαμογελαστός, αισιόδοξος, και το φωτεινό του πρόσωπο γεννούσε ελπίδα. Ολα αυτά έχουν χαθεί. Το κουρασμένο, αγέλαστο πια και γεμάτο προσποίηση πρόσωπο που το διαδέχθηκε βλάπτει και εκείνον και όσους στήριξαν σ' αυτόν ελπίδες. Και εγώ που τόσο σκληρά τον επικρίνω, ακόμα και από την εποχή που ηγείτο ως εκκολαπτόμενος εθνικός ηγέτης επικεφαλής του δεκαπενταμελούς, με καταλήψεις, κοπάνες και χαβαλέ, λέω χρονιάρες μέρες να του κάνω ως δώρο μερικές σοφές διαπιστώσεις που μπορεί να τον βοηθήσουν στην άσκηση της εξουσίας με ψέματα ή έστω αυταπάτες.
Διακήρυξε μεν ο Ανελόρ ντε Γκασπαρέν ότι «η λέπρα της εποχής μας είναι το παγκόσμιο ψέμα», όμως ο πρωταπόστολος του μαρξισμού Λένιν καθησύχαζε βεβαιώνοντας τους διεκδικούντες την εξουσία ότι «η αλήθεια είναι μια μικροαστική συνήθεια». Μικροαστός δεν είναι ο κ. πρωθυπουργός, γι' αυτό άλλωστε και δεν φοράει γραβάτα. Αλλά και η διάσημη ποιήτρια και ακαδημαϊκός κυρία Κική Δημουλά τον καθησυχάζει: «Νομίζω», έγραψε πρόσφατα, «ότι είναι πολύ σκληρά τα πράγματα αν τα κοιτάξει κανείς κατάματα. Γι' αυτό μισώ τις αλήθειες. Είναι το ψέμα πιο ανακουφιστικό, καθώς είμαστε όλοι ψεύτες». Αλλωστε, «μπορεί όταν είσαι δεξιός να θεωρείσαι για όλα ένοχος, αλλά δήλωνε αριστερός και σου συγχωρούνται τα πάντα» καθησυχάζει ο νεοφιλόσοφος Πασκάλ Μπρικνέρ.
