Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Κόκκινα δάνεια: Παλιά και νέα ψέματα ...

Τελικά ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε δίκιο – αν και αναφερόταν στα ψέματα του πολέμου.

Όπως είχε πει, «η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη, που πρέπει να την προστατεύουμε κάτω από πολλά μαξιλάρια ψεμάτων».

Έτσι, όλα δείχνουν πως τελικά δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ ποια είναι η αλήθεια σχετικά με τη διαχείριση των κόκκινων δανείων.

Όταν έγιναν γνωστές οι απαντήσεις που έχουν δώσει επί του θέματος Γιουνκέρ και Σουλτς στη γνωστή δικηγόρο Αριάδνη Νούκα, ο αρμόδιος υπουργός, ο κ. Σταθάκης, δήλωσε στις 24 Σεπτεμβρίου ότι «η απελευθέρωση της αγοράς των "κόκκινων δανείων" ήταν ρητή μνημονιακή δέσμευση στη συμφωνία του Αυγούστου. Συνεπώς οτιδήποτε άλλο είναι παραπλανητικό».

Πέραν του γεγονότος ότι ο ίδιος ήταν εκείνος που κάποτε (μαζί με τον αρχηγό του) υποσχόταν σεισάχθειες και «ενδιάμεσους φορείς», πέραν του γεγονότος ότι κάθε φορά που διαπραγματευόταν τα πράγματα γίνονταν χειρότερα, ο κ. Σταθάκης περιορίζεται τώρα να περιγράφει τι ισχύει – η Τράπεζα είναι υποχρεωμένη να κάνει πρόταση ρύθμισης στον δανειολήπτη δώδεκα μήνες πριν από τη πώληση του δανείου του και προβλέπεται η δυνατότητα ο δανειολήπτης να καταβάλει μετρητά για την εξαγορά του δανείου του σε ποσοστό της ονομαστικής του αξίας.

«Μόνον ο Ιησούς αγοράζει ΔΕΚΟ με χρέη» ...

Όταν ο υπουργός κ. Χρ. Σπίρτζης το έλεγε αυτό στη Βουλή, νόμιζε προφανώς πως ευφυολογούσε. Ή υπερέβαλε, για να δείξει την τραγική κατάσταση των ΔΕΚΟ, καθώς εμφάνιση του Θεανθρώπου στη Γη προβλέπεται μόνον κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Όμως, πίσω από την ιλαροτραγική διαπίστωση του υπουργού, κρύβεται η πραγματική κατάσταση πως αυτές τις ΔΕΚΟ, που μόνον ο Πανάγαθος θα αγόραζε, τις συντηρεί ο Έλληνας φορολογούμενος. Συντηρεί δηλαδή κρατικούς οργανισμούς με τεράστια χρέη, υπεράριθμο προσωπικό και ανύπαρκτους τζίρους. Υπό αυτήν την έννοια θεωρώ τεράστια επιτυχία την πώληση της ΤΡΕΝΟΣΕ για 45 εκατομμύρια, παραβλέποντας τη βλακώδη δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην ανέμελη εποχή της αντιπολίτευσης, πως ούτε για 300 εκατομμύρια δεν θα την πωλούσε. Η συγκεκριμένη επιχείρηση καθώς και μια πλειάδα άλλων θα έπρεπε να πωληθούν έστω και για ένα ευρώ –για να μην πω να δώσουμε εμείς και κάτι τις στον αγοραστή– προκειμένου να σταματήσουν να επιβαρύνουν το Δημόσιο Ταμείο. Άλλωστε, κάτι ανάλογο έγινε και με την πώληση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και γλιτώσαμε κάποια δισεκατομμύρια.