Ούτε λέξη για τον «σύντροφο» Λούλα και τη «συντρόφισσα» Ντίλμα; Έτσι κάνουν οι φίλοι;

Αυτόν τον καιρό η Βραζιλία πρωταγωνιστεί. Επειδή πραγματοποιήθηκαν εκεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες, βέβαια, από τους οποίους δεν έλειψαν τα παρατράγουδα λόγω των διαδηλώσεων και των επεισοδίων μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών (όταν δεν διαδηλώνουν κι’ αυτοί) στους δρόμους – και κυρίως όταν δεν σκοτώνονται σε μάχες με τους ναρκεμπόρους στις φαβέλες, πράγμα το οποίο επίσης συνέβη εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων.

Και μέσα στη γενική σύγχυση, επίσης εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων, τους οποίους αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν ο πρώην πρόεδρος Λούλα και η επίσης πρώην και διάδοχός του Ντίλμα Ρούσεφ (η «συντρόφισσα Ντίλμα» κατά τον κ. Τσίπρα για να μην ξεχνιόμαστε) σοβούσε και ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα πολιτικού χρήματος στη χώρα.

Η (Φυλλάδα) Αυγή ζήλεψε και έγινε χρυσή... «Να διαβάζεις Κατερίνα»...

Μετά την αισχρή επίθεση στον Πύρο Δήμα, αυτή τη φορά στο στόχαστρο του ... δημοσιογράφου, ο οποίος υπέγραψε το πρώτο άρθρο για τον χρυσό Ολυμπιονίκη στην Άρση Βαρών, μπαίνει η Κατερίνα Στεφανίδη.

Αφορμή στάθηκε το αιχμηρό μήνυμα της χρυσής επικοντίστριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο προς την «κριτική» ότι «δεν πηδάμε κάθε τέσσερα χρόνια» για όσα έγραψε ο συγκεκριμένος ... δημοσιογράφος της Αυγής για τον Πύρρο Δήμα ότι «τι είδους άθλημα είναι αυτό που ένας πρωταθλητής αγωνίζεται μία ή δύο φορές σε τέσσερα χρόνια από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, όπως ο Πύρρος Δήμας;».

Αφήστε τον κόσμο να δουλέψει!

Στον πραγματικό κόσμο, στην πραγματική οικονομία, δεν κινείται κάτι. Αυτό που λέγαμε κάποτε αγορά βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη. Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχει δραστηριότητα. Κι ό,τι πάει να αναπνεύσει το πνίγουν η παρεμβατικότητα του κράτους και η υπέρογκη φορολογία. Ας σταματήσουν, επιτέλους, να προσπαθούν να μας σώσουν! Ας αφήσουν τον κόσμο να δουλέψει!

Κοντεύουμε να πνιγούμε σε μία αγριεμένη θάλασσα και την ώρα που πάμε να βγάλουμε το κεφάλι μας από το νερό και να πάρουμε μερικές ανάσες, έρχεται το κράτος και μας σπρώχνει και πάλι στον βυθό. Έτσι δεν έχουμε την παραμικρή ελπίδα.

Σε λίγο καιρό στην χώρα αυτή θα υπάρχουν μόνο δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι. Ο ιδιωτικός τομέας κοντεύει να αφανιστεί από προσώπου γης. Δεν έχει χυθεί ούτε ένα δάκρυ για το δράμα τόσων πολλών ανέργων, τόσων κατεστραμμένων ελευθέρων επαγγελματιών, δεν έχει δοθεί μία συναυλία από τους φιλεύσπλαχνους καλλιτέχνες.