Τα «λάθη» βολεύουν μόνο το ΔΝΤ στην κόντρα του με την Ευρώπη!

Ο νέος «σάλος» που προκλήθηκε από την τελευταία έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης του ΔΝΤ, με νέο κύκλο αυτοκριτικής για το ελληνικό πρόγραμμα, αποδεικνύει ότι κάποιοι σ’ αυτή τη χώρα διαθέτουν (σκόπιμα, προφανώς) μνήμη χρυσόψαρου.

Και πλήρη ικανότητα για οποιαδήποτε, ακόμη και την πιο βασική, ανάλυση.

Ως γνωστόν, στα τέλη Ιουλίου, το ΔΝΤ, μέσω του περίφημου «Ανεξάρτητου Γραφείου», παραδέχθηκε για άλλη μια φορά τα λάθη και τις παραλείψεις του όσον αφορά στο πρώτο ελληνικό πρόγραμμα – δεν παρακολουθούσε προσεκτικά την κατάσταση στην Ελλάδα πριν από την κρίση και με ευκολία την επαινούσε, δεν απαίτησε άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο λόγω πολιτικών πιέσεων που ασκούνταν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, προέβαινε σε ιδιαίτερα θετικές προβλέψεις ως προς την ικανότητα των Αρχών να εφαρμόσουν το πρόγραμμα που όμως διαψεύδονταν, υποτίμησε τους περιορισμούς της νομισματικής ένωσης και τελικά βρέθηκε απροετοίμαστο, αποσπασματική διάθεση προσωπικού.

Παλιά μου τέχνη...

Η φοροδιαφυγή είναι ένα πολύ παλιό «σπορ», το οποίο πιθανόν πρωτοεμφανίστηκε μαζί με τη φορολογία. Ο περιορισμός της δε εξελίσσεται στα βάθη του χρόνου σε «κυνήγι μαγισσών».

Το ύψος των φόρων, όπως και η είσπραξή τους, απασχολούσε ανέκαθεν τους κυβερνώντες, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, όπως η σημερινή. Και πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι όσο οι συντελεστές φορολόγησης φυσικών και νομικών προσώπων παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, η «μάχη» δεν θα κερδηθεί.

Ο κόσμος μας γύρω αλλάζει. Για μία φορά ας κάνουμε το αυτονόητο!

Πόσες πιθανότητες δίνατε πριν από μερικούς μήνες να είναι ο Τράμπ ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών; Να φύγει Η Μεγάλη Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Να επιχειρήσουν οι Κεμαλικοί πραξικόπημα στην Τουρκία και να αποτύχουν; Ο κόσμος μας είναι ένα καζάνι που βράζει. Πόσο ενισχυμένη μπορεί να βγει η Ελλάδα; Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις νέες καταστάσεις;

Ένας πόλεμος πολιτισμών βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και οι κοινωνίες της Δύσης νιώθουν ότι πρέπει να αλλάξουν ρότα και να αναζητήσουν και πάλι τις εθνικές τους ταυτότητες. Είναι μία περίεργη εποχή. Δεν έχει σημασία αν εμείς συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτό που συμβαίνει. Είναι κάτι τόσο μεγάλο που είμαστε ανίκανοι να το επηρεάσουμε. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις με γνώμονα το δικό μας εθνικό συμφέρον.