H ΕΣΗΕΑ μου η Σοσιαλίστρια...

Στην ομώνυμη ταινία, η Βουγιουκλάκη λέει σε μια στιγμή με πάθος στον πατέρα της Κωνσταντάρα: «Οι εργάτες θα πολεμήσουν». «Με τι όπλα;» «Με το μόνο όπλο που διαθέτει ένας εργάτης, την απεργία». Δεν διαφέρει και πολύ η διαλεκτική ανάλυση της επαναστατημένης κόρης από εκείνη της ΕΣΗΕΑ που αποφάσισε απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων τις κρίσιμες μέρες που ψηφίζονται τα νομοσχέδια του 3ου και πιθανώς 4ου Μνημονίου. Πράγματι αυτή η απόφαση πέτυχε ένα ζηλευτό ρεκόρ. Στρέφεται εναντίον όλων όσων θίγονται από τα νομοσχέδια και εξυπηρετεί τον μόνο που φταίει, δηλαδή την κυβέρνηση που τα καταθέτει.

Ξύνουν τον πάτο του βαρελιού στης ρευστότητας ...

Οι έκτακτες ανάγκες που προκύπτουν κάθε ημέρα, λόγω του προσφυγικού, φέρεται να ενισχύουν σημαντικά τον κλοιό ρευστότητας που αντιμετωπίζουν τα κρατικά ταμεία, τα οποία περιμένουν εδώ και τέσσερις μήνες κάποια δόση από τους Θεσμούς. Ούτως  ή άλλως, η "σάρωση" του 2015 στα διαθέσιμα του ευρύτερου Δημοσίου για την παροχή ρευστότητας μέσω repos είχε περιορίσει σημαντικά τις δυνατότητες για νέα "δανεικά" που δίδει η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.

Παρ' όλα αυτά, για τις πληρωμές μισθών - συντάξεων που ολοκληρώνονται αυτές τις ημέρες, το "κομπόδεμα" υπάρχει μετά και την αναζήτηση διαθεσίμων σε νοσοκομεία, ΕΟΠΥΥ, ΟΑΕΔ και φορείς του Δημοσίου που έλαβε χώρα τις προηγούμενες ημέρες και … συνεχίζεται.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα κ. Λουράντο...

Τη φράση του "11.000 φαρμακεία θα γίνουν ο τάφος σας" με την οποία είχε απευθυνθεί το Μάρτιο του 2014 προς την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λίγους μήνες πριν τις εκλογές (με αφορμή την απελευθέρωση της αγοράς των φαρμακείων και του ωραρίου), θυμήθηκε ξανά ο Κώστας Λουράντος, αντιστρέφοντας εντούτοις τον αποδέκτη και μιλώντας πλέον προς την παρούσα κυβέρνηση.

Αφορμή για να καταστήσει εκ νέου ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου "εκλογικά κέντρα” τα φαρμακεία στάθηκε η εντολή να σταλούν τα ταμειακά διαθέσιμα του ΕΟΠΥΥ στη ΤτΕ, όπως έχει απαιτηθεί και από τα δημόσια νοσοκομεία, αλλά και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο μετά τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

Για την απεργία των δημοσιογράφων ...

Με εξαίρεση τη συνδικαλιστική γυμναστική, οι απεργίες γίνονται ιστορικά για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να διεκδικήσεις καλύτερες εργασιακές συνθήκες από τον εργοδότη σου – στερώντας του (προσωρινά) το προϊόν με το οποίο, από την υπεραξία της εργασίας σου, ο ίδιος αποκομίζει κέρδη. Ο δεύτερος, όταν ο εργοδότης είναι εκτός κάδρου, είναι για να ευαισθητοποιήσεις την κοινή γνώμη για ένα αίτημά σου, στερώντας της την υπηρεσία που προσφέρεις.

Στην περίπτωση του απολύτως δίκαιου αιτήματος των δημοσιογράφων για προστασία του ταμείου μας και των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων – που κατά παράβαση κάθε συνταγματικής νομιμότητας εξαϋλώνονται με το νέο Ασφαλιστικό – ασφαλώς ο πρώτος παράγοντας δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει μάχη κατά των «αφεντικών» αυτήν την φορά, το κράτος δεν είναι ο εργοδότης μας, στους περισσότερους τουλάχιστον. Αρα η απεργία που έχει κηρυχθεί στα μέσα ενημέρωσης από την ΠΟΕΣΥ και την ΕΣΗΕΑ, υποτίθεται ότι αποσκοπεί στο δεύτερο στόχο της συνδικαλιστικής δράσης, να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.

Το μνημόνιο της δραχμής ή βρείτε το λάθος…

Πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι είναι αρκετό να αποφασίσουμε να αλλάξουμε νόμισμα για να απαλλαγούμε αυτόματα από τα μνημόνια και τις βαριές υποχρεώσεις. Αυτό που δεν ξέρουμε οι περισσότεροι είναι ότι η δραχμή συνεπάγεται ένα νέο μνημόνιο, το πιο βαρύ που ίσως έχουμε συνάψει από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Καταρχήν δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο για να γίνει η μετάβαση. Θα πρέπει πολλά πράγματα να γίνουν από την αρχή. Να συνεδριάσουν επιτροπές, να φτιαχτούν νομικά κείμενα, να συμφωνηθούν όλες οι διαφορές που θα προκύψουν από το διαζύγιο. Μιλάμε για μία σκληρή και επίπονη διαδικασία που θα διαρκέσει περισσότερα από δύο χρόνια κι αυτό κάτω από καλές συνθήκες. Με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει καλή διάθεση και από τις δύο πλευρές και γρήγορη επίλυση όλων των ζητημάτων που θα βγαίνουν κάθε φορά στην επιφάνεια. Στο διάστημα αυτό η χώρα θα χάσει αυτόματα όλα τα οικονομικά πλεονεκτήματα που απολαμβάνει σήμερα ως μέλος της Ευρωζώνης.