Μοιραίο(;) λάθος, μοιραίοι άνθρωποι...

Η παρελθοντολογία είναι, συνήθως, αγώνας άγονος. Αλλά καμιά φορά το «ό,τι έγινε, έγινε» δεν πρέπει να  μας αποτρέπει από την επαναξιολόγηση αυτού που έγινε, ιδιαίτερα αν έχει αποδειχθεί πλέον ότι ήταν μεγάλο λάθος.

Η ρίζα της σημερινής κατάστασης βρίσκεται στο καλοκαίρι  του 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την απόφαση να μην ψηφίσει κανέναν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές (εδώ). Μοιραία συμβολή σ’ αυτό είχε η ΔΗΜΑΡ, το κόμμα της αντιπολίτευσης από το οποίο εξαρτιόταν η εκλογή του Προέδρου και η αποφυγή των εκλογών (εδώ). Η τελική «υπογραφή» μπήκε στις 29 Δεκεμβρίου, όταν η Βουλή απέτυχε να εκλέξει Πρόεδρο (εδώ).

Όταν κινδυνεύουν οι γίγαντες…

Μπορεί στην Ελλάδα κάποιοι θερμοκέφαλοι να θεωρούν πως αρκεί να… κοιτάξουν αυστηρά τους συνομιλητές τους για να το βάλουν όλοι στα πόδια, πλην όμως η διεθνής πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από τις φαντασιώσεις και τους δήθεν λεονταρισμούς τους.

Και μπορεί κάποιοι εδώ να θεωρούν πως δεν είναι δυνατόν να δεχθούν αξιολόγηση από κανέναν, η διεθνής πραγματικότητα δείχνει ότι όλοι αξιολογούνται και όλοι κινδυνεύουν από τις καθιερωμένες αξιολογήσεις.

Την περασμένη εβδομάδα, ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor's, αυτός που μας αξιολόγησε και μας και μας έστειλε στα «σκουπίδια», ανακοίνωσε ότι ο κίνδυνος να απωλέσει το αξιόχρεο της Βρετανίας το τριπλό "Α" έχει αυξηθεί λόγω της απόφασης του πρωθυπουργού της χώρας Ντέιβιντ Κάμερον να διοργανώσει δημοψήφισμα για την έξοδο της από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο συγκεκριμένος οίκος είναι ο μόνος που εξακολουθεί να διατηρεί τα τρία Α στη Βρετανία, ωστόσο αυτή τη φορά υποβάθμισε την προοπτική της χώρας σε «αρνητική» από «σταθερή».

Δυστυχώς το χειρότερο σενάριο...

Ο κόμπος του ελληνικού προβλήματος φτάνει στο χτένι. Είτε με συμφωνία είτε με ρήξη, η Ελλάδα της επόμενης μέρας δεν πρόκειται να είναι ίδια με την Ελλάδα της προηγούμενης.
Η ομιλία του πρωθυπουργού στην ΚΟ ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν καθησύχασε τις ανησυχίες αλλά τις ενέτεινε...
Οι συνήθεις ύποπτοι της μιας πλευράς διείδαν στην ομιλία την πρόθεση του πρωθυπουργού να συμφωνήσει, εκλαμβάνοντας τις ακραίες θέσεις και τους υψηλούς τόνους σαν προσπάθεια χειραγώγησης των εσωκομματικών αντιδράσεων, αλλά και σαν προσπάθεια να εξασφαλίσει στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης κάτι παραπάνω από τους δανειστές...
Οι συνήθεις ύποπτοι της άλλης πλευράς στην πολεμική ομιλία του πρωθυπουργού διείδαν την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων ή υποψιών  τους πως ευθύς εξαρχής ο στόχος του κ. Τσίπρα ήταν η ρήξη και η έξοδος από το ευρώ.

Και να που ήλθε η ρήξη...

Κάπου στην Αθήνα: «Ευρώπη χωρίς Ελλάδα είναι πάρτι χωρίς ναρκωτικά».
Εγώ δεν θα διαφωνήσω απολύτως με το σύνθημα.
Εχω όμως δύο ενδοιασμούς.
Πρώτον, ότι η ζωή δεν είναι πάντα ένα διαρκές πάρτι
και, δεύτερον, τα ναρκωτικά κάποτε τα κόβεις...

Δεν θα σας πω πώς τυχαίνει να το ξέρω, αλλά στις 11 Μαΐου, μόλις ο Βαρουφάκης είχε τελειώσει από μια συνάντηση με Ευρωπαίους, τηλεφώνησε αμέσως στον Τσίπρα και ακούστηκε να λέει το εξής: «Μου είπες να γίνω Μενσεβίκος, αλλά όχι και τόσο Μενσεβίκος».

Δεν είναι καινούργια η διαπίστωση, αλλά δεν παύει να εκπλήσσει το ίδιο κάθε φορά, όταν βλέπεις ότι μας κυβερνούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν επιλέξει να ζουν εκατό χρόνια πίσω και να ερμηνεύουν τη σύγχρονη πραγματικότητα με όρους της Ρωσικής Επανάστασης ως Μενσεβίκοι και Μπολσεβίκοι.

Για μεν τον πρωθυπουργό, είναι απολύτως φυσικό, αφού ο επαρχιωτισμός είναι γι’ αυτόν συνειδητή (αριστερή) επιλογή. Ο δε Βαρουφάκης είναι ικανός για όλα, διότι ο άνθρωπος είναι έρμαιο της «υπόθεσής» του ― και, για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ προφανώς τη βαριά ψυχολογική πάθηση από την οποία υποφέρει και τίποτε άλλο.