Οι τελευταίες εξελίξεις στη Φινλανδία, ενόψει των εκλογών της 19ης Απριλίου, αλλά και όσα έχουν προηγηθεί στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας αυτής, αποδεικνύουν πόσο δίκιο είχαν όσοι (προεκλογικά και μετεκλογικά) ισχυρίστηκαν πως είναι παραμύθια της Χαλιμάς οι διαβεβαιώσεις (εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ) πως τα χρέη μας βρίσκονται στα χέρια κρατών (στις κεντρικές τους τράπεζες) και επομένως είναι ευκολότερο να περικοπούν.
Οι Φιλανδοί ετοιμάζονται να ψηφίσουν τον Γιούχα Σιπίλα, του κόμματος του Κέντρου, (του οποίου το κεντρικό σύστημα είναι «να μην γίνει η Φινλανδία Ελλάδα) και ο οποίος (μαζί με τους «Φιλανδούς», πρώην «Αληθινούς Φιλανδούς», το ακροδεξιό δηλαδή κόμμα της χώρας) έχει σθεναρά αντιταχθεί σε κάθε πακέτο βοήθειας προς την χώρα μας.
Παρασκευή 17 Απριλίου 2015
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε, μα το πασόκ ζει ακόμα...
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σβήνει, έχει πρακτικά χαθεί, η ύπαρξή του βρίσκεται στα όρια του στατιστικού λάθους, δεν είναι πια παρά ένα μετείκασμα, ένας απόηχος. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε. Μα το πασόκ ζει. Γι’ αυτό θέλω να μιλήσουμε απόψε.
Το πασόκ στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι κόμμα, δεν είναι κίνημα, δεν είναι δομή, δεν είν’ οργάνωση. “Πασόκ” είναι η πολιτική ορθοδοξία. Είναι το επίσημο πολιτικό και κοινωνικό μας δόγμα, η ιδεολογική μας ταυτότητα, θα έλεγε κανείς. Ανατράφηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του, ή μάλλον, έπαψε να ταυτίζεται μαζί του πολύ νωρίς. Έγινε κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο. Ξεκίνησε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., από τον ουτοπικό αντιδυτικό σοσιαλισμό που, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, φαντάζομαι, έζεχνε αφέλεια και συντήρηση.
Το πασόκ στο οποίο αναφέρομαι δεν είναι κόμμα, δεν είναι κίνημα, δεν είναι δομή, δεν είν’ οργάνωση. “Πασόκ” είναι η πολιτική ορθοδοξία. Είναι το επίσημο πολιτικό και κοινωνικό μας δόγμα, η ιδεολογική μας ταυτότητα, θα έλεγε κανείς. Ανατράφηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του, ή μάλλον, έπαψε να ταυτίζεται μαζί του πολύ νωρίς. Έγινε κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο. Ξεκίνησε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., από τον ουτοπικό αντιδυτικό σοσιαλισμό που, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, φαντάζομαι, έζεχνε αφέλεια και συντήρηση.
Ο Μαρξ, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και οι Μαρξιστές απο τα καλάθια...
Τα περισσότερα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ του ΚΚΕ και πολλών άλλων νεοκουμμουνιστικών ομάδων και φραξιών είναι Μαρξιστές όπως οι ίδιοι δηλώνουν.
Επίσης εμφανίζονται ως οι απόλυτοι προστάτες των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι άχρηστοι, αν είναι αργόμισθοι, αν είναι κράτος εν κράτει, αν έχουν μπει με ρουσφέτι (όπως ορθά καταγγέλλουν), αν είναι διεφθαρμένοι μέχρι το κόκκαλο.
Με έναν φανατικό δογματισμό υποστηρίζουν αυτή την πολλαπλά οφελημένη κατηγορία εργαζόμενων υποστηρίζοντας τα προνόμια τους εις βάρος των υπόλοιπων εργαζόμενων.
Παραδόξως για ένα τόσο ιδεολογικοποιημένο χώρο, οπως αυτόν της ελληνικής αριστεράς, σπανίως θα δει κανείς αναφορές είτε στην «Αυγή» είτε στο «Ριζοσπάστη» είτε στην «Ελευθεροτυπία» στον Καρλ Μαρξ ως εμπνευστή αυτών των απόψεων.
Γιατί άραγε; Τι γράφει ο λατρευτός τους Μαρξ για την κάστα των Δημόσιων Υπάλληλων;
Επίσης εμφανίζονται ως οι απόλυτοι προστάτες των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι άχρηστοι, αν είναι αργόμισθοι, αν είναι κράτος εν κράτει, αν έχουν μπει με ρουσφέτι (όπως ορθά καταγγέλλουν), αν είναι διεφθαρμένοι μέχρι το κόκκαλο.
Με έναν φανατικό δογματισμό υποστηρίζουν αυτή την πολλαπλά οφελημένη κατηγορία εργαζόμενων υποστηρίζοντας τα προνόμια τους εις βάρος των υπόλοιπων εργαζόμενων.
Παραδόξως για ένα τόσο ιδεολογικοποιημένο χώρο, οπως αυτόν της ελληνικής αριστεράς, σπανίως θα δει κανείς αναφορές είτε στην «Αυγή» είτε στο «Ριζοσπάστη» είτε στην «Ελευθεροτυπία» στον Καρλ Μαρξ ως εμπνευστή αυτών των απόψεων.
Γιατί άραγε; Τι γράφει ο λατρευτός τους Μαρξ για την κάστα των Δημόσιων Υπάλληλων;
Ερασιτεχνισμοί και άγνοια ...
Κυβέρνηση σημαίνει ευθύνη. Που μεταφράζεται σε γνώση, σοβαρότητα και ακρίβεια. Κάθε τι άλλο έχει συνέπειες καταλυτικές σε βάρος της χώρας που υφίσταται τέτοιου είδους ελαττωματικές κυβερνητικές συμπεριφορές.
Ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος για την διακυβέρνηση της χώρας τομέας είναι εκείνος της ενέργειας. Πέραν της ζωτικής σημασίας που αυτή έχει για την καθημερινή διαβίωση μιας κοινωνίας εξ’ ίσου κρίσιμος είναι και ο ρόλος της για την εθνική οικονομία.
Το κόστος των προϊόντων, και κατ’ επέκταση η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας, εξαρτάται από τέσσερις βασικά παράγοντες. Αυτοί είναι το κόστος της εργασίας, του χρήματος, των πρώτων υλών, των φορολογικών επιβαρύνσεων αλλά και της ενέργειας. Πέρα απ’ αυτό όμως η ενέργεια αποτελεί και παράγοντα εξασφάλισης οικονομικών πόρων για την εθνική οικονομία.
Ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος για την διακυβέρνηση της χώρας τομέας είναι εκείνος της ενέργειας. Πέραν της ζωτικής σημασίας που αυτή έχει για την καθημερινή διαβίωση μιας κοινωνίας εξ’ ίσου κρίσιμος είναι και ο ρόλος της για την εθνική οικονομία.
Το κόστος των προϊόντων, και κατ’ επέκταση η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας, εξαρτάται από τέσσερις βασικά παράγοντες. Αυτοί είναι το κόστος της εργασίας, του χρήματος, των πρώτων υλών, των φορολογικών επιβαρύνσεων αλλά και της ενέργειας. Πέρα απ’ αυτό όμως η ενέργεια αποτελεί και παράγοντα εξασφάλισης οικονομικών πόρων για την εθνική οικονομία.