Η αλήθεια μιας ταινίας φαίνεται στον χρόνο. Το σκεφτόμουν τις προάλλες, όταν έπεσα τυχαία σε μια από τις πιο αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες. Το «Βαλκανιζατέρ» του Σωτήρη Γκορίτσα. Αφού με τρόμο συνειδητοποίησα ότι έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια, εντυπωσιάστηκα με το πόσο σύγχρονη παραμένει.
Το στόρι έχει ως εξής: δύο μπατίρηδες φίλοι, ο Φώτης κι ο Σταύρος από την Εδεσσα, έχοντας ακούσει ότι το διαρκώς υποτιμώμενο βουλγαρικό λέβα ανταλλάσσεται όσο όσο στη μαύρη αγορά της Σόφιας αν κάποιος έχει δολάρια, σκαρφίζονται την εξής κομπίνα. Να υπεξαιρέσουν για μία εβδομάδα το ταμείο του αφεντικού της γυναίκας του Σταύρου (που έλειπε στο εξωτερικό) και να μετατρέψουν τις δραχμές σε δολάρια. Στη συνέχεια να πάνε στη Σόφια και να ανταλλάξουν τα δολάρια με λέβα και μετά να φτάσουν μέχρι την Ελβετία για να ξαναμετατρέψουν νομίμως τα λέβα σε δολάρια. Και στο τέλος να γυρίσουν στην Ελλάδα, επιστρέφοντας, βέβαια, στο ταμείο και τα «δανεικά» που είχαν υπεξαιρέσει. Οι δύο φίλοι πίστευαν ακράδαντα ότι με τα κέρδη που θα είχαν από το πανούργο σχέδιό τους θα κατόρθωναν όχι μόνον να ζουν για τα επόμενα χρόνια χωρίς να δουλεύουν, αλλά να κάνουν πραγματικότητα τα πιο τρελά τους όνειρα.