Όταν σταμάτησε επιτέλους το ποντίκι να βρυχάται...

Το ποντίκι που βρυχάται κατάλαβε(;) επιτέλους ότι δεν ιδρώνει το αφτί των λιονταριών. Ο τελευταίος(;) βρυχηθμός του ποντικιού προήλθε από τον κ. Βαρουφάκη με την απειλή για δημοψήφισμα. Εκεί πια οι χώρες-δανειστές μας τα πήραν στο κρανίο και έκλεισαν τη βρύση που μας έδινε ακόμη κάποια εκατομμύρια ευρώ. Γιατί οι αγορές, που ο κ. Τσίπρας - θυμίζω - τις είχε απειλήσει ότι θα παίζει νταούλια για να χορεύουν αυτές πεντοζάλη, τον αγνόησαν με χλευασμούς αφήνοντάς τον μόνο του να αντιμετωπίζει το φάσμα του χορού του Ζαλόγγου ή την αυτοπυρπόληση όπως στο Κούγκι που προτιμά ο ακροδεξιός κυβερνητικός συνεταίρος του.


«Σπαταλήσαμε δύο εβδομάδες συζητώντας ποιος θα συναντήσει ποιον και πού και αυτό είναι καθαρό χάσιμο χρόνου» σχολίασε αγανακτισμένος ο επικεφαλής της ευρωζώνης κ. Ντάισελμπλουμ. Και πρέπει να στερούνται της αίσθησης του γελοίου (το αποδεικνύει και η ενδυματολογική πασαρέλα του ημέτερου νάρκισσου υπουργού των Οικονομικών προς παγκόσμια χλευαστική ενασχόληση) για να μην αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες τα εξής τρία πολύ απλά και ανεπίδεκτα αμφισβήτησης:

Νομοθέτηση εκ του προχείρου...

Υπάρχει ένα ερώτημα προς τον υπουργό Δικαιοσύνης: εκτός από τον κ. Σάββα Ξηρό, πόσοι είναι οι φυλακισμένοι που έχουν αναπηρία άνω του 67%; Δεν το ρωτάμε, διότι πολλοί φοβούνται ότι η διάταξη νόμου (που προβλέπει την απελευθέρωση φυλακισμένων με αναπηρία άνω του 67%) είναι φωτογραφική. Κάθε άλλο. Ρωτάμε για να υπολογίσουμε το ποσοστό αύξησης μετά την ψήφισή της. Εχοντας την εμπειρία των αναπηρικών συντάξεων –όταν με ένα μικρό μπαχτσίσι στον γιατρό μπορούσε κάποιος να έχει σύνταξη εφ’ όρου ζωής– μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει με τους νονούς της νύχτας που έχουν πολλά λεφτά.

Προπαγάνδα, προπαγάνδα, προπαγάνδα...

Αν ρωτήσει κανείς τι έχει κάνει η νέα κυβέρνηση των μεγάλων προσδοκιών και των μεγάλων ψεμάτων μέσα στους πρώτους δύο μήνες της αλλοπρόσαλλης ζωής της, η μόνη λογική απάντηση που μπορεί να λάβει είναι τρεις λέξεις:

Προπαγάνδα, προπαγάνδα, προπαγάνδα.

Έχουν περάσει δυο μήνες – οι πιο κρίσιμοι μήνες για τη χώρα – με βαφτίσια, συνεντεύξεις, life style με μαντηλάκια και κασκόλ, κρυφτούλι με την τρόικα από ξενοδοχείου εις ξενοδοχείον, λεονταρισμούς, αντιφατικές δηλώσεις.

Έχει υπογραφεί μια συμφωνία, αλλά τίποτε δεν έχει προχωρήσει – το αντίθετο.

Ελληνικές Εξαγωγές: Fail...

«Πρέπει να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο»
«Πρέπει να ενισχύσουμε την εξωστρέφεια»
«Οι εξαγωγές είναι το κλειδί»

Υποθέτω όλοι έχουμε ακούσει τις παραπάνω ή παραπλήσιες παραινέσεις κρατικών ή θεσμικών παραγόντων. Αναμφίβολα είναι ορθές. Τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα που είχε η χώρα το 2008-2009 δεν μπορούσαν να συνεχιστούν και ήταν εκ των βασικών αιτιών της χρεοκοπίας. 

Έχω περιγράψει και παλαιότερα την αδήριτη ανάγκη στροφής σε εξαγωγές και πιο συγκεκριμένα σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα 

Τι έχει γίνει όμως στην Ελλάδα από την έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2008 μέχρι το 2014;