Τα οικονομικά των δήμων και η «επαναστατική» πρόταση Στ. Μάνου...

Ο Μπουτάρης για Δήμαρχος της Χρονιάς...

Μεγάλη συζήτηση «άναψε» για μια ακόμα φορά μετά την επαναφορά στο προσκήνιο από τον πρώην υπουργό Στέφανο Μάνο, της πρότασης του για αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης των Δήμων.
Μια πρόταση που έχει ως τώρα κάνει αρκετές φορές αλλά πάντα βρίσκει «τοίχο».
 Μια πρόταση που είναι σύμφωνη με την φιλελεύθερη γραμμή του πρώην υπουργού αλλά και σωστή, δίκαιη  και πιθανόν να αποδειχθεί και πιο  αποτελεσματική.
  Τι προβλέπει η πρόταση Μάνου, όπως ο ίδιος την εξηγεί:

Le Monde: Αλαζονική η συμπεριφορά Βαρουφάκη...

Συγκεκριμένα η εφημερίδα αναφέρει:

«Δεν έχουν τους ίδιους κώδικες, ούτε τις ίδιες αναφορές ούτε τον ίδιο τρόπο συμπεριφοράς. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι υπάρχει ένα «σοκ Βαρουφάκη» στην δύστροπη σκηνή των μεγάλων υπουργών Οικονομικών της Ευρώπης. Και αυτό το σοκ έγινε ακόμη μεγαλύτερο στο τελευταίο Eurogroup που αποφάσισε για το αίτημα της Ελλάδας για την παράταση του προγράμματος.

Αν είχε μια συμπεριφορά πιο συγκαταβατική, λιγότερο αλαζονική, θα είχε ήδη πετύχει αυτό που ήθελε, δηλαδή το πράσινο φως στην παράταση του προγράμματος, δήλωνε ανώτατη ευρωπαϊκή πηγή για τον υπουργό Οικονομικών του Αλέξη Τσίπρα.

Ζάπλουτοι απατεώνες επαναστάτες του γλυκού νερού...

Προσωπικά ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τους πλούσιους αριστερούς.
Έχοντας διαβάσει ουκ ολίγα για την ιστορία της παγκόσμιας αριστεράς, γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως πολλοί πρωτεργάτες του μαρξισμού ήταν γόνοι, κληρονόμοι, κλπ.
Ένα απλό, πλην όμως χαρακτηριστικό, παράδειγμα είναι και ο Ένγκελς, που μαζί με τον Μαρξ ξεκίνησαν τον «μαρξισμό, και  που ήταν γιος ζάπλουτου μεγαλοβιομήχανου.
Επίσης, ο Φιντέλ Κάστρο π.χ. είναι γιος μεγαλογαιοκτήμονα.
Αν πάμε δε και στους πρώτους αναρχικούς, εκεί έχουμε μέχρι και … πρίγκιπες.

Καλώς ή κακώς η μελέτη της  μαρξιστικής θεωρίας και η εφαρμογή της θέλει εκτός από παιδεία, και κάποιον ελεύθερο χρόνο, ο οποίος με τη σειρά του απαιτεί χρήμα.
Και σε εποχές όπου ο μέσος «προλετάριος» ήταν όλη μέρα στο μεροκάματο, σημαίνει ότι οι όποιοι θεωρητικοί καθοδηγητές του θα έπρεπε να έχουν χρόνο και διάθεση για να ασχοληθούν με τον «αφύπνισή» του, κάτι που δεν γίνεται όταν θα πρέπει να δουλεύεις σαν σκυλί για να εξασφαλίσεις το φαγητό σου.

Η ισοπέδωση της αριστείας...

Στον χώρο της διανόησης πολλοί παραλογισμοί συγχωρούνται. Ετσι προχωρεί η ανθρώπινη σκέψη: επιτρέπεται σε όλους να λένε το κοντό και το μακρύ τους, οι υπόλοιποι τα ζυγίζουν σε σχέση με την πραγματικότητα και στο τέλος κρατούν τις πραγματικά πρωτοποριακές ιδέες, απορρίπτοντας τις ανοησίες. Υπ’ αυτή την έννοια η ποιητική αντιμετώπιση της νέας τεχνολογίας από τον καθηγητή Αριστείδη Μπαλτά πρέπει να αντιμετωπίζεται με ένα απλό μειδίαμα συγκατάβασης και με την προτροπή «εντάξει, πάμε παρακάτω».

Να θυμίσουμε ότι με παλαιότερο άρθρο του ο νυν υπουργός (και) Παιδείας ζητούσε την επιστροφή στους παλιούς «καλούς» καιρούς του μαυροπίνακα και της κιμωλίας, που «αν και λερώνουν» υλοποιούν την «ενσώματη διδακτική σχέση» (πάει η τηλεκπαίδευση!).