Γιατί έχασε τις εκλογές η ΝΔ (5)...

Η  εκλογική «νίκη» του Ιουνίου του 2012 αν και έδωσε μια ανάσα στην ηγεσία της ΝΔ, αποτέλεσε και την έναρξη της εσωκομματικής «μουρμούρας». Και αυτό κυρίως για την εκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, μια συνεργασία την οποία απέκλειε, σε όλους τους τόνους, προεκλογικά ο κ Σαμαράς.
 Το πρώτο διάστημα όμως , όσο μάλιστα οι καταστάσεις πίεζαν , η στήριξη στην κυβέρνηση από την ΝΔ ήταν σχεδόν καθολική . Σιγά-σιγά όμως, άρχισαν οι διαφοροποιήσεις. Και αυτό γιατί τα μετρά που έπαιρνε, έστω και αν ήταν αναγκαστικά, δεν ήταν αυτά που είχε υποσχεθεί στην βάση της ΝΔ. Μια βάση που είχε καλλιεργηθεί «αντιμνημονιακα».
 Έτσι, οι διαμαρτυρίες ήταν πολλές ενώ παράλληλα , κινήσεις που δεν είχαν καμία σχέση με την φιλελεύθερη ιδεολογία, απομάκρυναν όλο και περισσότερο στελέχη , αλλά και ψηφοφόρους του «μεσαίου» χώρου.

Η επανάσταση αναβάλλεται...

Ο Γιάννης ο Μιχελογιαννάκης (αριστερά) ασπάζεται ευσεβώς τη φαλάκρα
του Νίκου «Πόρκι» Βούτση, ο οποίος με το δεξί του χέρι προσπαθεί να αποτρέψει
την ασυνήθη εκδήλωση λατρείας του ιδιόρρυθμου βουλευτή.
Την ίδια στιγμή, ο γνωστός Μπαλασόπουλος της ΠΟΕ-ΟΤΑ (δεξιά),
σεμνός όπως αρμόζει στην περίσταση, ρίχνει το βλέμμα του κάτω.
Το κιτς της σύνθεσης ολοκληρώνει η τουριστική προτομή του αρχαίου,
κλασικό δώρο που προσφέρει η ΠΟΕ-ΟΤΑ σε υπουργούς και άλλους.
Πρόκειται, νομίζω, για τον Κλεισθένη, αλλά γι’ αυτούς όλοι οι αρχαίοι ίδιοι είναι...

Η ευφορία που επικρατεί στον κόσμο μετά τις εκλογές, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ για τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας και τις περιποιήσεις των Ευρωπαίων, δημιουργεί ένα κλίμα το οποίο εύκολα μπορεί να σε παρασύρει να σκεφθείς: «Μα ήταν τόσο εύκολο τελικά;».

Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, όλα όσα συμβαίνουν μέχρι τώρα συμβαίνουν με χαρακτηριστική ευκολία. Ηταν εύκολο να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), εύκολο να σχηματίσει κυβέρνηση, εύκολο να θέσει το ζήτημα του χρέους και της ανάπτυξης στους εταίρους, εύκολο και για εκείνους να τον ακούσουν με κατανόηση.

Εξίσου εύκολα και γρήγορα, επίσης, έγινε από πλευράς των κυβερνητικών και η προσαρμογή των τρόπων και του ύφους τους στα μέτρα των συνομιλητών τους―πλην της γραβάτας, φυσικά. Στα όσα δηλώνουν σε συνεντεύξεις τους ή έπειτα από συναντήσεις, αναγνωρίζουμε παλιές, πατροπαράδοτες και αγαπημένες μεθόδους του Υπαρκτού Ελληνισμού, τις οποίες είχαν χρησιμοποιήσει και οι προηγούμενοι στις σχέσεις με τους εταίρους-δανειστές: