Άγνοια και πλάνες που εμποδίζουν να καταλάβουμε...

Οι Έλληνες πολίτες θα εκλέξουν στις 25 Ιανουαρίου νέα Βουλή και - ελπίζεται - σοβαρή κυβέρνηση, ικανή να διαχειρισθεί τον κατήφορο στον οποίον έχουμε παρασυρθεί από την εξουσιομανία των πολιτικών και την προσωπική ιδιοτέλεια των ψηφοφόρων. Στη μικρή κουκκίδα που είναι η χώρα μας στον πλανήτη Γη μάλλον δεν θα διαβαστούν ή ακουστούν ούτε κατά την προεκλογική περίοδο ούτε και μετά τα όσα ακολουθούν.

Ολοι κόπτονται στην Ευρώπη για το κοινωνικό κράτος. Η συνεχής αποδυνάμωσή του κατέβασε στους δρόμους εκατομμύρια διαμαρτυρομένων και όλα τα κόμματα της Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς κόπτονται νυχθημερόν γι' αυτό και υπόσχονται να το αποκαταστήσουν. Πλην ματαίως. Γιατί αγνοείται ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις προέκυψαν κυρίως από την άγρια εκμετάλλευση σε βάρος των χωρών του Τρίτου Κόσμου από τις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες.

Αυτό σε πρώτη φάση επετεύχθη από την αποικιοποίηση και την επί τόπου απομύζηση του πλούτου των υπανάπτυκτων χωρών από τις κυρίαρχες χώρες και μεταγενέστερα, όταν η αποικιοκρατία εξεμέτρησε το ζην, από τον προστατευτισμό με τον οποίον περιχαρακώθηκαν οι ανεπτυγμένες χώρες έναντι των υπανάπτυκτων. Η διαδικασία ήταν απλή. Οι πλούσιες απορροφούσαν από τις υπανάπτυκτες τον φυσικό πλούτο τους (κυρίως πρώτες ύλες και πετρέλαιο) σε εξευτελιστικές τιμές και μετά την επεξεργασία τους πουλούσαν τα βιομηχανικά προϊόντα τους στις δεύτερες πανάκριβα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ολοκλήρωση της καταστροφής...

Όταν υπήρχε ακόμα η Σοβιετική Ένωση, ο Ρόναλντ Ρήγκαν έλεγε το εξής ανέκδοτο: Δύο ανώτερα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος περπατούν στην Κόκκινη πλατεία. Σε μια στιγμή ο ένας ρώτησε, «Νομίζεις σύντροφε ότι έχουμε κάνει όλα τα απαραίτητα βήματα προόδου ως κομμουνιστικό σύστημα, είμαστε εκεί που πρέπει να είμαστε, έχουμε φτάσει σε αυτό που λέμε ανώτερο στάδιο του κομμουνισμού;» «Όχι ακόμα» του απαντά ο άλλος, «Τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ περισσότερο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πολιτικό κόμμα που χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς καμία αμφιβολία, χωρίς καν την υποκρισία του να προσποιείται ότι έχει μάθει κάτι τα τελευταία 40 χρόνια, υπερασπίζεται με πολύ πάθος και απίστευτη άγνοια το πολιτικο-οικονομικό σύστημα που στήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είναι τόσο βασιλικότερος του βασιλέως, που φοβίζει ακόμα και τους αρχιτέκτονες και διαχειριστές του συστήματος που μόλις χρεοκόπησε. Είναι η απόλυτη έκδοση της μεταπολιτευτικής ιλαροτραγωδίας, το σκληρό ροκ της πασοκικής Ελλάδας.

Το πολιτικό και το ιστορικό λάθος...

Είχε μισό δίκιο ο υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Φλωρίδης όταν δήλωσε ότι «ο κ. Παπανδρέου, με ένα ιστορικό και πολιτικό σφάλμα που έκανε τον Μάιο του 2010, διέσωσε τον κ. Σαμαρά και τη Ν.Δ. Εννοώ ότι εκείνη την ημέρα στη Βουλή παίχθηκε το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, στην πραγματικότητα. Επέτρεψε στον κ. Σαμαρά να κρυφτεί πίσω από την απόφαση του κ. Παπανδρέου να αναλάβει αυτός και το ΠΑΣΟΚ μόνοι τους την ευθύνη για τη διάσωση της χώρας, απέναντι σε μια παράταξη που είχε ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας» (Βήμα FM 15.1.2015).

Το μέρος που έχει δίκιο αφορά το πολιτικό σφάλμα, ή αν- θέλουμε να το εξειδικεύσουμε- το κομματικό σφάλμα. Είναι αληθές ότι «ο κ. Αντώνης Σαμαράς κρύφτηκε πίσω από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου» για να μην πράξει το εθνικό του καθήκον.