Το πλεονέκτημα του θράσους επιβλήθηκε. Συμβαίνει συχνά στη ζωή, σχεδόν σε όλα τα πεδία ― συνέβη και χθες στη Βουλή. Οι φοβέρες από τηλεοράσεως του εμφανώς νευρικού και καταπονημένου πρωθυπουργού δεν εξουδετέρωσαν την τρομοκρατία του Πάνου Καμμένου, οι μέθοδοι της οποίας διακρίνονται τόσο για τον πρωτογονισμό τους όσο και για την προχειρότητά τους. (Αλλο πλεονέκτημα ο πρωτογονισμός, καθώς του επιτρέπει να απευθύνεται σε ένα κοινό αποτελούμενο από εκείνους που κάποτε αγόραζαν ―και το χειρότερο: διάβαζαν― τα βιβλία του Λιακόπουλου...).
Ετσι, οι 168 της δεύτερης ψηφοφορίας έμειναν 168 και στην τρίτη. Δικαιολογημένα λοιπόν από την πλευρά του, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, στις χθεσινές δηλώσεις του μετά την ψηφοφορία, έμοιαζε να δοκιμάζει, ας το πούμε έτσι, «ρόλο Βενιζέλου»: έσφυζε από έπαρση και αφ’ υψηλού αυταρέσκεια ο πρόεδρος, καθώς φλυαρούσε ακατασχέτως απολαμβάνοντας τη νίκη του. Διόλου συμπτωματικό, νομίζω, είναι ότι ανάλογο ακριβώς ήταν και το πνεύμα του άλλου κερδισμένου της χθεσινής ημέρας, του Αλέξη Τσίπρα:
