Το Islam "αγαπάει" τα ζώα και ιδιαίτερα τα σκυλιά ...

Ομάδα Ιρανών βουλευτών εισήγαγε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο της χώρας νομοσχέσιο με βάση το οποίο θα τιμωρούνται με 74 ραπίσματα μαστιγίου όσοι αγοράζουν, πωλούν ή κυκλοφορούν δημόσια με σκύλο, ενώ θα υπόκεινται και σε οικονομικές ποινές.

Το γεγονός απόκάλυψε το Εθνικό Συμβούλιο Αντίστασης του Ιράν, «ομπρέλα» αντικαθεστωτικών οργανώσεων Ιρανών, η οποία εδρεύει στο εξωτερικό και δρα ως εξόριστο κοινοβούλιο της χώρας.

Πώς θα περάσουν στην Ιστορία...

Ρώτησα πρόσφατα τον πρώην πρωθυπουργό μιας βορειοευρωπαϊκής χώρας κατά πόσον σκεφτόταν ποτέ την υστεροφημία του όταν έπαιρνε σημαντικές αποφάσεις.

«Οχι, καθόλου γιατί πίστευα πάντοτε ότι όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι την υστεροφημία σου έχεις τελειώσει», μου απάντησε. Το σκέφθηκα μετά και κατέληξα στο συμπέρασμα πως μπορεί να έχει δίκιο, αλλά μόνο αν δει κανείς το θέμα από τη σκοπιά του ηγέτη μιας βαρετής, προβλέψιμης χώρας σε απολύτως κανονικούς καιρούς. Αν πάλι το δει από το πρίσμα του ηγέτη μιας απρόβλεπτης, «μουρλής» χώρας σε μεγάλη κρίση, η υστεροφημία θα πρέπει να είναι ένας σημαντικός παράγων.

Τα «πρότυπα» διαχειρίζονται σύμβολα και… πρόστιμα...

Δεδομένου ότι εν Ελλάδι ακούγονται διάφορες αστειότητες περί «δημοκρατικού ενεργειακού σχεδιασμού» και άλλα τέτοια ωραία και μεγαλόστομα, καλό είναι να ρίχνουμε και μια ματιά στον έξω κόσμο, για να βλέπουμε πώς γίνονται οι ανώμαλες προσγειώσεις.

Το 2007, η Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες προχώρησε στην εθνικοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου από την κρατική εταιρεία πετρελαίου PDVSA.

Τότε, ο αμερικανικός ενεργειακός κολοσσός ExxonMobil κατήγγειλε το γεγονός και προσέφυγε στη Δικαιοσύνη.

Μέχρι τότε, η αμερικανική εταιρία και η κρατική πετρελαϊκή εταιρία της Βενεζουέλας Petroleos, συνεργάζονταν στο πλαίσιο μιας εταιρικής σχέσης.

Η αιφνιδιαστική ανατροπή προκάλεσε την αμερικανική οργή, με την αμερικανική εταιρία να επικαλείται αθέτηση συμφωνιών και απώλεια εσόδων.

Αυτοί είναι οι "ενεργοί πολίτες" του ΣΥΡΙΖΑ...

Όταν ακούς έναν θλιβερό κομματικό εκπαιδευτικό να παριστάνει τον «εργατοπατερούλη» του κλάδου και να καλεί τα Συριζόπουλα να εξασκούνται στην κατάληψη των Σχολείων τους για να γίνουν οι αυριανοί «ενεργοί πολίτες», σκέφτεσαι πόση άλλη υποκρισία μπορεί να αντέξει ο λαός. Και πώς να μαζέψεις τους βολεμένους κρατικούς υποκριτές που εκμεταλλεύονται την οικονομική αδυναμία των Ελλήνων να στείλουν και τα παιδιά του Δημοτικού σε Σχολεία του εξωτερικού.

Έτσι βλέπουν οι εργατοπατερούληδες του ΣΥΡΙΖΑ τους αυριανούς «ενεργούς πολίτες» Εκπαιδευμένους μόνο στην κατάληψη, στο μπάχαλο και στους στάβλους της μέσης εκπαίδευσης και των Πανεπιστημίων.

Το μέλλον σχεδιάζεται στη Στυλίδα...

Τι ύπουλο πράγμα η αισιοδοξία και πόσο δύσκολο να την ξεριζώσεις από μέσα σου. Εγραφα στο χθεσινό σημείωμα μήπως τα σούρτα-φέρτα των αρχηγών στο Προεδρικό μπορούσαν να ερμηνευθούν ως ένδειξη ότι ο πολιτικός κόσμος μοιάζει να αντιλαμβάνεται, επιτέλους, ότι το μέγεθος των προβλημάτων επιβάλλει τον ειλικρινή διάλογο μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Παρακολουθώντας όμως τη συνέχεια του θέματος την επομένη ημέρα, μέσα από τον σχολιασμό των πολιτικών στελεχών, κατάλαβα ότι έκανα λάθος: όχι, οι πολιτικοί δεν θέλουν τη συναίνεση, απλώς παριστάνουν ότι τη θέλουν, επειδή συμβαίνει να τη θέλει ο κόσμος. Κινούνται, δε, με τρόπο ώστε η ευθύνη για την ασυνεννοησία να χρεώνεται στην άλλη πλευρά: 

«Εμείς θέλαμε τη συναίνεση, οι άλλοι δεν ήθελαν...». Περί αυτού πρόκειται και τίποτε περισσότερο. Εν ολίγοις, στην ίδια τραγωδία βρισκόμαστε, το έργο δεν άλλαξε...

Ομως, πώς γίνεται και (σαν την Αλίκη με τον καθρέπτη) μέσα σε μια στιγμή περνάς από την άλλη πλευρά της τραγωδίας και βρίσκεσαι ξαφνικά στην καρδιά της κωμωδίας; Με πέντε λέξεις, για να μη σας παιδεύω: ο Απόστολος Γκλέτσος ίδρυσε κόμμα!