Ο Παύλος ονειρεύεται τον σοσιαλισμό...

«​Έλυσε, επιτέλους, τη σιωπή του», που λέει και το πατροπαράδοτο δημοσιογραφικό στερεότυπο. Μιλώ για τον τέως υπουργό του ΓΑΠ Παύλο Γερουλάνο, ο οποίος παρενέβη με ένα ταρατατζούμ στην ομφαλοσκόπηση που η πολιτική ορθότητα μας επιβάλλει να αποκαλούμε «διάλογο για την Κεντροαριστερά» και έθεσε το τρομερό ερώτημα: Μήπως το «Ελιά» ντρέπεται για το πασοκικό παρελθόν του. Το ερώτημα, ασφαλώς, δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί ― ούτε καν από τον ίδιο, αν προσπαθήσει.

Αρκεί για τον οποιονδήποτε να ανακαλέσει στη μνήμη τις φάτσες της Μαριλίζας, του Ρέππα, της Φώφης ή του Παναγιωτακόπουλου και η απάντηση προκύπτει αβίαστα: πώς να μην ντρέπεται κάποιος, αν έχει πάρει χαμπάρι τι συνέβη και από ποιους;

Ας προσπεράσουμε, όμως, το συγκεκριμένο θέμα, διότι από το άρθρο του προσφιλούς μου Παύλου προκύπτει ένα σοβαρότερο ζήτημα: δυστυχώς για τους γονείς του και όσους άλλους τον νοιάζονται, ο Παύλος είναι –πιστεύει ότι είναι, εν πάση περιπτώσει– σοσιαλιστής.

Απληστία χωρίς σύνορα...

Ο εφιάλτης της Αργεντινής κορυφώθηκε –όπως όλοι οι εθνικοί εφιάλτες– σε κλίμα εθνικής ανάτασης. Ορθιοι οι βουλευτές του Κογκρέσου χειροκροτούσαν το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου 2001 τον περονιστή πρόεδρο Αντόλφο Ροντρίγκεζ Σάα φωνάζοντας ρυθμικά:

«Αρχεντίνα, Αρχεντίνα». Ο λαϊκιστής πολιτικός είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» της Αργεντινής, το οποίο οδήγησε στην ανατροπή του μετριοπαθούς κεντροαριστερού προέδρου Φερνάντο ντε Λα Ρουά. Εγινε πρόεδρος και αμέσως ανακοίνωσε ότι «η Αργεντινή θα διακόψει τις πληρωμές του εξωτερικού χρέους...». Πρόσθεσε, δε, ότι «οι διεθνείς αγορές θα αντιδράσουν καλά, επειδή θα διαπραγματευτούμε μαζί τους».

Οι διεθνείς αγορές όμως δεν αντέδρασαν καθόλου καλά, ούτε καν μετά το 2002 όταν η άνοδος των τιμών των γεωργικών προϊόντων εκτίναξε στα ύψη τα εμπορικά πλεονάσματα της Αργεντινής και η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει με ταχύτατους ρυθμούς.

Ούτε εκλογές ούτε ανάπτυξη...

Αυτό ήταν και τελείωσε. Ο κ. Τσίπρας φανάτισε όσους φανάτισε με ανατροπές και την αριστερή κυβέρνηση και τελείωσε. Η συγκυβέρνηση των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου νομίζει (χωρίς να πείσει βέβαια) ότι εγγυάται σταθερότητα και τελείωσε. Θα μανουβράρουν τώρα και τις προεδρικές του 2015 και βλέπουμε. Μέχρι τότε οι φανατικοί της ανατροπής θα εκτονωθούν και οι ηλίθιοι της ανάπτυξης θα περιμένουν.  

Αλλά οι εξέδρες της πολιτικής «αρένας» είναι ακόμη γεμάτες από τους θεατές των εκλογών.

Και επειδή το θέαμα χρειάζεται πλέον και «άρτο», για να μην αρχίσουν οι προβληματισμοί και οι αποχωρήσεις, πέφτουν τα πρώτα πολιτικά ξεροκόμματα.

Η ντροπή με τις καθαρίστριες...

Στις διάφορες τηλεοπτικές συζητήσεις μόνο μια φορά αισθάνθηκα ότι ήρθα σε δύσκολη θέση. Δεν είχα απέναντί μου κανέναν τεμπέλη ψευτοαριστερό, που μου έλεγε τα ψυχεδελικά και ασυνάρτητα που λένε μερικοί για τη χώρα και τα προβλήματά της κι είναι συνήθως σαν να κλέβω εκκλησία.

Ηταν στον ΣΚΑΪ, όταν βγήκαν ζωντανά οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Βρέθηκα να λέω αμήχανα «ελπίζω να βρεθεί λύση» και τέτοιες ανοησίες. Γιατί όταν ο άλλος είναι στον δρόμο, αφού έκανε την πιο ταπεινή δουλειά και τον φτύνουν, ανοησίες είναι τα ευχολόγια. Δεν ήταν μόνο ότι τότε δεν γνώριζα το ζήτημα κι αιφνιδιάστηκα. Υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που με έκανε να νιώσω ντροπή. Την είπα, αλλά η δικαίως ωρυόμενη εκπρόσωπος των γυναικών αυτών μάλλον ούτε καν την άκουσε, ενόσω παραβίαζε ανοιχτές πόρτες στην κοινή λογική αλλά και στα δικά μου συναισθήματα, ενώ εκπροσωπούσα στην κουβέντα τη Ν.Δ. Η γιαγιά μου απ’ τον πατέρα μου ξενόπλενε σε σπίτια για να επιβιώσει με τα τέσσερα ορφανά παιδιά της.