Aς το καταλάβουν όλοι: Η βία είναι η μαμή της βίας...

Ε,  λοιπόν, όχι. Η βία δεν είναι η μαμή της Ιστορίας .

Η βία είναι η μαμή της βίας.

Για όσους έχουν ακόμη και την παραμικρή επαφή με την Ιστορία,  ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα φθάναμε ως εδώ.

Δεν χρειάζεται να είσαι μελετητής του ελληνικού ιστορικού παρελθόντος – με τους διχασμούς, τους εμφυλίους, τις προβοκάτσιες,  τις δολοφονίες  και την ηθική νομιμοποίηση της τρομοκρατίας – για να αντιληφθείς πως η προχθεσινή δολοφονία στο Κερατσίνι ήταν ζήτημα χρόνου.

Συμβαίνει πάντα.

Τις περισσότερες φορές με σχέδιο.

Τις περισσότερες φορές με ξένο δάχτυλο.

Αλλά πάντα από ελληνικά χέρια.

Και το χειρότερο: Αποδεικνύεται πως κάθε φορά η μνήμη μας κονταίνει όλο και πιο πολύ.

Και επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη.

Αυτοί που άνοιξαν το δρόμο στους ΧΑυγήτες...

Η πρακτική των "επαγγελματιών δημοκρατών", μετά από κάθε συμβάν που ... "σοκάρει" την κοινή γνώμη, θυμίζει τη λαϊκή παροιμία: «Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης»...

Λίγες μόλις ώρες μετά από τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου , οι τύποι αυτοί που ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την αύξηση των ποσοστών των Ναζιστών , βγήκαν να κάνουν μπάχαλο (ξανά) όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας...

Οι ίδιοι επιχειρηματίες , οί ίδιοι  κάτοικοι περιοχών , απ' όπου πέρασαν οι ορδές των  "Αντιφασιστών" έζησαν πάλι τα ίδια ...

Τα γνωστά... πάλι...

Είδαν τα μαγαζιά τους να σπάζονται και να λεηλατούνται , τα παρκαρισμένα αυτοκίνητά τους να υφίστανται τεράστιες ζημιές και τις περιοχές που ζούν και εργάζονται να μοιάζουν με γειτονιές στην Συρία...

Κάποτε στην Ελλάδα ...

Ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής τρομάζει τους Ευρωπαίους. Σε αντίθεση με τους Έλληνες που έχουμε πάρει διαζύγιο με την Ιστορία, εκείνοι που μάζευαν βελανίδια όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες, έχουν μία τελείως διαφορετική αντίληψη για τον κίνδυνο του φασισμού. Οι Έλληνες δολοφονούμε την Δημοκρατία στην χώρα που έχει γεννηθεί. Η τάση μας προς την αυτοκαταστροφή δεν μας αφήνει να δούμε την αλήθεια.

Εδώ και πέντε χρόνια ακούμε τα πιο απίθανα πράγματα στην Ελλάδα. Οι δυνάμεις του λαϊκισμού έχουν χαϊδέψει αφτιά και οι δυνάμεις που στηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας έχουν υιοθετήσει πλήρως τις προτεσταντικές υστερίες της βόρειας Ευρώπης.  Την ώρα που έπρεπε να ανοικοδομούμε την πατρίδα μας χάσαμε πολύτιμο χρόνο σε άκαιρες και ανιστόρητες αντιπαραθέσεις. Αυτές οι αντιπαραθέσεις, όμως, προκάλεσαν την έξαρση του λαϊκισμού, η οποία, σε συνδυασμό με την φτώχεια έδωσε τροφή σε ακραίες μορφές πολιτικής έκφρασης όπως η Χρυσή Αυγή.

Αν και Φιλελέ" δεν του αρέσει η (μάλλον...) ελευθερία της επιχειρηματικότητας...

Την άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους λόγους που εξωθούν μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις να φεύγουν από τη χώρα, με αφορμή τη σχετική πρόσφατη απόφαση του μεταλλουργικού ομίλου ΒΙΟΧΑΛΚΟ, ζήτησε με ερώτησή του, ο Θόδωρος Σκυλακάκης, πρόεδρος της Δράσης και ευρωβουλευτής της Ομάδας της Συμμαχίας των Ευρωπαίων Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ALDE).

Αναλυτικά η ερώτηση που κατέθεσε ο Θόδωρος Σκυλακάκης έχει ως εξής:

Δυστυχώς δεν είναι στην πόρτα...

Το Σημερινό πρωτοσέλιδο του Ε.Τ είναι μάλλον επιεικές...

Δυστυχώς η χώρα δεν βρίσκεται στην πόρτα του φρενοκομείου αλλά εδώ και καιρό έχει μπεί μέσα και έχει καθίσει και βολευτεί !!!

Χθες ανακάλυψαν ότι υπάρχει ΒΙΑ στην καθημερινότητα της χώρας ;;;
Τις ΒΙΑΙΟΤΗΤΕΣ εναντίον λαθρομεταναστών χθές τις πήραν είδηση;;;
Η Μήπως δεν τις πήραν ακόμα;;;

Και ας υποθέσουμε ότι χθες ανακάλυψαν (ορισμένοι) τι εστί φασισμός...
Τον ΦΑΣΙΣΜΟ των "ΑΝΤΙΦΑ" γιατί κάνουν πως δεν τον βλέπουν ;;;
Η μήπως κακός φασισμός είναι ο μαύρος φασισμός ενώ ο κόκκινος φασισμός πρέπει να παραμένει εκτός κριτικής;;;

Γνώμη: Η βία στη Δημοκρατία ...

Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, η στυγερή δολοφονία ενός νέου ανθρώπου δεν χωρά σε συμψηφισμούς και εκλογικεύσεις μιας υποκριτικής «πολιτικής ορθότητας». Η ζωή, ως αυταξία και μέγεθος μοναδικό, αναντικατάστατο και αναπαλλοτρίωτο, δεν εντάσσεται σε προσωπικούς υπολογισμούς και δεν υποτάσσεται σε πολιτικούς σχεδιασμούς και κομματικές στρατηγικές.

Η δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα επανατοποθετεί σε άλλη βάση τη συζήτηση για την εισβολή της βίας στη δημόσια σφαίρα, όπως αυτή επιδιώκει να εγκατασταθεί στην -καθημαγμένη- ελληνική κοινωνία ως τρόπος καθημερινής συμβίωσης…
Πλέον δεν αρκούν οι φραστικές καταδίκες, οι οποίες ακούγονται ως υποκριτικές υπεκφυγές όταν μια κοινωνία κηδεύει νέα παιδιά, θύματα μιας ωμής, απροσχημάτιστης βίας.