Και συνεχίζει λέγοντας ότι, «οι Έλληνες είναι ακόμα ρατσιστές και θέλουν να διαιωνιστεί η δική τους φάτσα, ο δικός τους κ… κι ας είναι δύο επί δύο».
Η ωραιότατη πρέπει να πω σκηνοθέτης είχε ένα όραμα (vision). Να παρουσιάσει στο θέατρο τον ήρωα της Επανάστασης Αθανάσιο Διάκο ως «βαρύμαγκα ιδιοκτήτη σουβλατζίδικου με τζιν και τσαρούχια, που βρίζει και δέρνει τη γυναίκα του επειδή τη ζηλεύει, ώσπου εκείνη τελικά τον απατά με Κούρδο λαθρομετανάστη». Το όραμα έγινε πραγματικότητα και, στo τέλος της παράστασης, «ο κερατάς Διάκος σκοτώνει την έγκυο γυναίκα του σε ένα έγκλημα πάθους».
Όλα αυτά, διαβάζω στο άρθρο, παρουσιάστηκαν σε παράσταση, που βιντεοσκοπήθηκε για εκπαιδευτικούς σκοπούς και προβλήθηκε τον περασμένο Ιούλιο στο πλαίσιο του φετινού προγράμματος εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών στο θέατρο Πειραιώς. Μέχρι εδώ καλά διότι κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την καλλιτεχνική δημιουργία η οποία στη δική μου περίπτωση είχε κάποιες παρενέργειες δήλα δει ανάσυρε από την (ψηφιακή μου) μνήμη την εικόνα της μακαρίτισσας της μάνας μου.
