, υπήρχαν κάτι ημιυπόγεια ταβερνεία, ο ορισμός του"Καπηλειού"! Μέσα σ' αυτές τις υπόγειες τις ταβέρνες, "μες σε καπνούς και σε βρισιές",μαζεύονταν, συνήθως, φοιτητές, συνταξιούχοι εργένηδες και ανύπαντροι υπάλληλοι για να "λαδώσουν το αντεράκι τους", κυριολεκτικά, αφού το πρώτα πιάτα ήταν τα"λαδερά" και αυτά από "ολίγον"! Σε μια τέτοια ταβέρνα, λοιπόν, όπου οι θαμώνες είχαν το προνόμιο να τους σερβίρει αυτοπροσώπως ο ιδιοκτήτης, ο κυρ-Βασίλης, κάθε φορά που έκανε το λογαριασμό, έβαζε στο τέλος ένα Α.Π.! Έλεγε π.χ.:
- Ολίγον από γιουβέτσι, 1,20, ψωμάκι, 0,50, λίγη φέτα 1 δρχ., Α.Π. 0,50 λεπτά!
Κανένας δεν έδινε σημασία, ούτε είχε ρωτήσει ποτέ τι ήταν αυτό το "Α.Π."!
Μια μέρα οι "παλιοί" φοιτητές πήρανε έναν καινούργιο να του γνωρίζουν πού θα λάδωνε τ' αντεράκ
ι του και αφού έφαγαν και ήπιαν έφτασε και η ώρα του λογαριασμού!όταν άκουσε ο καινούργιος το "Α.Π.", με το θράσος του καινούργιου, ρώτησε τον κυρ-Βασίλη τί σημαίνει!
- Άστο, δεν πειράζει!








