Ενώ αυτές τις μέρες θα έπρεπε να κυριαρχεί χαρμόσυνα το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», θριαμβεύει επιδεικτικά η βία. Και απειλεί για ακόμη χειρότερα, καθώς τώρα τροφοδοτείται και από τα δεινά που συνεπάγεται η οικονομική κρίση και από την απογοήτευση έως απελπισία περιθωριοποιημένων λαϊκών στρωμάτων και των πολλαπλασιαζόμενων ανέργων. Μη μας παραπλανά η υποτιθέμενη ομόθυμη αποδοκιμασία της βίας από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Πρόκειται για τυπική διαδικασία με όση ειλικρίνεια και εγκαρδιότητα έχει η ανταλλαγή «καλημέρας» μεταξύ ορκισμένων μέχρι θανάτου εχθρών.
Και εντελώς ψευδές και αποπροσανατολιστικό αναδεικνύεται το από κάθε πλευρά υποστηριζόμενο, ότι είναι κατανοητές οι βιαιοπραγίες σε βάρος ενός από τους συμπαθέστερους, σοβαρότερους και χωρίς οποιαδήποτε σε βάρος του κατηγορία βουλευτή, του κ. Κωστή Χατζηδάκη.
Η βία έχει εγκαθιδρυθεί στην κοινωνία μας τα τελευταία 20 χρόνια, έχει γίνει αποδεκτή και έχει νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των πολλών ως κεκτημένο δικαίωμα των «δημοκρατικών και προοδευτικών» δυνάμεων, που περιλαμβάνουν από χούλιγκαν ως και δολοφόνους τρομοκράτες.
