Τα πράγματα είναι σχετικά απλά.
Εγινε στην Ελλάδα αναδιανομή πλούτου, δίχως να υπάρχει πλούτος. Εγινε ανακατανομή εισοδήματος, σοσιαλιστικής η λαικοδεξιάς έμπνευσης, με τα λεφτά των «διαβολικών» ξένων τραπεζιτών και των «μισητών» διεθνών κερδοσκόπων. Και, όπως ήταν αναπόφευκτο, ήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Ποιός θα πληρώσει; Μα, προφανέστατα εκείνοι που μετείχαν στο πάρτυ. Ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία που, δίχως να παράγει κάτι καινούργιο η να δουλέψει περισσότερο, είδε τα εισοδήματά της να αυξάνουν και το βιοτικό της επίπεδο θεαματικά να βελτιώνεται.
Από το σύνολο των ετήσιων κρατικών εξόδων το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις του δημόσιου τομέα, το 20% σε εξυπηρέτηση των κρατικών χρεών και το 10% μόλις σε γενικές δραστηριότητες. Από αυτά, σε ετήσια βάση, το 12% (με τους καλύτερους υπολογισμούς) αναγκαζόμαστε να τα δανεισθούμε διότι δεν το έχουμε. Χρωστάμε συνολικά, μέχρι την στιγμή αυτή, 300 δις. ευρώ περίπου (γιατί κάποια ενδεχομένως και να κρύβονται). Και πληρώνουμε κάθε χρόνο, από δανεικά κατά κύριο λόγο, κάπου 30 δις ευρώ σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Συντηρώντας έτσι τον μεγαλύτερο αναλογικά δημόσιο τομέα της γής, ενώ το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του είναι από άθλιο έως ανύπαρκτο.
Μπορεί να σηκώσει τα βάρη αυτά, με βάση τα σημερινά δεδομένα, η χώρα;
