Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ...

Γράφει ο Β. Α. Κόκκινος

Οι κραυγαλέες υπερκοστολογίσεις των δημοσίων έργων και προμηθειών, όπως και η κατασπατάληση των δανείων και του πακτωλού των επιδοτήσεων της Ε.Ε., για τη διατήρηση στην εξουσία του πράσινου κινήματος, έφεραν στη σημερινή δεινή οικονομική θέση τους Έλληνες. Οι σημερινοί πολιτικοί ταγοί μας, κατάφεραν να οδηγήσουν στην εσχάτη οικονομική ταπείνωση και εξαθλίωση ένα λαό άξιο, εύπλαστο και εύπιστο, γνωστό για τη γενναιότητά του σε όλους τους αγώνες υπέρ της ελευθερίας και της εθνικής τιμής.

Δεν είναι αληθές ότι η Ελλάδα, αν δεν δανειζόταν, δεν θα ηδύνατο να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Τα δάνεια από τα κράτη της Ευρωζώνης και το Δ.Ν.Τ. έγιναν για να πληρωθούν οι δανειστές της Ελλάδος, χάριν των οποίων η χώρα παραδόθηκε στο άνω Ταμείο. Αντιθέτως το κράτος αυθαιρέτωςκαι παρανόμως αρνείται να πληρώσει οφειλές του προς ορισμένους λειτουργούς του, κατόπιν συμβιβασμού του με αυτούς, καθώς και κάποιους προμηθευτές νοσοκομειακού υλικού και φαρμάκων. Η άρνηση αυτή στην ουσία ισοδυναμεί με παύση πληρωμών στο εσωτερικό.

Η κυβέρνηση, αντί να επιδοθεί σε αγώνα περιστολής των περιττών δημοσίων δαπανών, ασχολείται με πάθος για την ανακάλυψη μεθοδεύσεων επιβολής νέων ή ηυξημένων φόρων. Συγχρόνως παραλείπει τη δημιουργία κλίματος αναπτύξεως της οικονομίας και εντατικοποιήσεως του κρατικού μηχανισμού. Με συνέπεια την απογοήτευση, το μαρασμό και την απροθυμία των πολιτών. Πέρασαν εννέα μήνες από τις εκλογές. Όμως ακόμα δεν έχει ορισθεί το διοικητικό συμβούλιο της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, που υποτίθεται ότι θα πρέπει να ασχοληθεί το ταχύτερο με την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του, προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα, για την εξόφληση των κρατικών οφειλών.

Χρ. Παπουτσής: Κανείς δεν θα φιμώσει τους βουλευτές!!!

«Το Μνημόνιο δεν είναι και το Κόκκινο βιβλίο του Μάο», δηλώνει ο γραμματέας της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ Χρ. Παπουτσής σε συνέντευξή του στη Real News και συμπληρώνει ότι «οι υπουργοί δεν είναι εκτελεστές του Μνημονίου, αλλά μέλη της δημοκρατικής εκλεγμένης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ».

Εππλέον, ο κ. Παπουτσής δείχνει να συμφωνεί με τις παρατηρήσεις του υπουργού Υποδομών Δ. Ρέππα, υπογραμμίζοντας πως «χιλιάδες εργαζόμενοι, χωρίς να φταίνε, κλήθηκαν πρώτοι να βάλουν πλάτη για να σωθεί η χώρα και πρέπει να τους σεβόμαστε».

Τέλος, προειδοποιεί πως «κανείς δεν θα μπορέσει να φιμώσει τους βουλευτές.»


Σημείωση Αντίλογου :
Μένουμε έκπληκτοι από τον τρόπο που είτε βλέπει την καθημερινότητα της κυβέρνησης είτε την διαστρέφει  ώστε να μείνει ικανοποιημένο το κοινό του !!!

Ώστε «κανείς δεν θα μπορέσει να φιμώσει τους βουλευτές.» κ. Παπουτσή;;;
Τους "Φιμωμένους" κ. Παπουτσή;;;
Και τις απειλές περί διαγραφών ΑΝ δεν ψήφιζαν το νομοσχέδιο οι βουλευτές πώς τις χαρακτηρίζετε;;;
Ελευθερία να "πείτε αυτά που θέλουμε εμείς";;;

H “εικονική πραγματικότητα” που γίνεται κίνημα...

Η δημιουργία μίας “εικονικής πραγματικότητας” για να εγκλωβίζει και να χειραγωγεί την λαϊκή θέληση έμελλε να είναι το τελευταίο και ήδη καμμένο χαρτί των ομόκεντρων κύκλων του καθεστωτικού μηχανισμού προπαγάνδας. Η ατάκα “9 κανάλια, δεκάδες δημοσιογράφοι, μία φωνή” δίνει περίτρανα τον κοινό παράγοντα μίας ασθμαίνουσας προσπάθειας ενός εξουσιαστικού μηχανισμού που έριξε όλες του τις εφεδρείες στη μάχη για την επιβολή της αναίσχυντης “Νέας Κατοχής” του μνημονίου “στήριξης” που θα διασφάλιζε την αυτοχρηματοδότηση του.
Προκλητικές δημοσκοπήσεις με ευρήματα ενάντια στην κοινή λογική, έλεγχος της πληροφορίας, ελεγχόμενο ρεπορτάζ και ταφόπλακα στην ανεξάρτητη έρευνα δομούν ένα τοπίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “Οργουελικό”εάν δεν ήταν δομημένο από κατά συνείδηση ανεπάγγελτους, κρατικοδίαιτους και μειωμένης νοημοσύνης εκτελεστικά όργανα.Τους εκλεκτούς δηλαδή του μεταπολιτευτικού συστήματος διοίκησης που καλλιεργήθηκαν από το ίδιο το σύστημα διακυβέρνησης για να το υπηρετήσουν πειθήνια.
Η ιστορία όμως εκδικείται με τον χειρότερο τρόπο: Ακριβώς αυτό το δημιούργημα της “Εικονικής πραγματικότητας” έμελλε να είναι το λίκνο της κινηματικής αντίδρασης μίας κοινωνίας, που ανδρώθηκε ακριβώς στην “Εικονική πραγματικότητα” του διαδικτύου με μία διαφορά: Η ζύμωση στον κυβερνοχώρο έγινε πεδίο απεικόνισης της ίδιας της κοινωνίας με κυρίαρχο στοιχείο την ανάπτυξη της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς ανταλλαγής γνώσης και – κυρίως – την ανάπτυξη τρόπων έκφρασης και εφαρμογής στην φυσική (όχι εικονική) καθημερινότητα.
Παρά τα εκατομύρια που επενδύθηκαν σε “νέες τεχνολογίες”, διαδικτυακούς σαλτιμπάγκους, συναρθροιστές προπαγάνδας και έμμισθους πληκτρολόγους, η Ελληνική διαδικτυακή κοινότητα εντόπισε και απέβαλλε τους καθεστωτικούς αρλεκίνους. Δυστυχώς για τους ηγέτες του καθεστώτος, περιβάλλονται ακριβώς από πανικόβλητους, ανίκανους συμβούλους που συνεχίζουν να τους τροφοδοτούν με χαλκευμένα στοιχεία για να κρύψουν την παταγώδη αποτυχία τους!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Η αναφορά από το βήμα της βουλής, του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου σε δικτυακό τόπο (G700) που επικροτούσε τις πολιτικές της κυβέρνησης! Φανταστείτε την κατάρρευση. Ένας δικτυακός τόπος που “ιδρύθηκε” για να λιθοβολήσει μία κυβέρνηση που διατηρούσε την “εξαθλιωμένη” γενιά των 700 Ευρώ, έρχεται να αποθεώσει μία άλλη κυβέρνηση που “εξαφάνισε” αυτή τη γενιά, κάνοντας την Γενιά των 532 Ευρώ!

Ποιος θα ιππεύσει το κύμα;

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Αν η κοινωνική ευαισθησία είναι το μέτρο που μετράς το «προοδευτικό» στίγμα κάποιου, τότε το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται δεξιότερα της Θάτσερ, χωρίς βέβαια ούτε ίχνος του εθνικού τσαμπουκά της και δίχως δράμι ανάπτυξης. Με το ίδιο γράδο, το πιο ευλύγιστο κορμί της πολιτικής, ο θαυμαστής του Ψινάκη, βρίσκεται λίγο πριν από τον τοίχο, λίγο μετά την Μαρία Αντουανέτα και ώμο με ώμο με τον Αουγκούστο Πινοτσέτ. Δεξιότερα, ανάμεσα σε αυτόν και κολλητά στον τοίχο (πίσω από τον οποίο ζουν ο Παττακός κι η Αρσακειάς του Κορυδαλλού, ο ολετήρας της Κύπρου) είναι η κόρη του πατέρα της. Εκτός από την κοινωνική αναλγησία, η οικογενειοκρατία και ο βίος στις πολιτικές «κάμαρες», της δίνουν ένα άρωμα πούρας λατινοαμερικάνικης ακροδεξιάς, απλώς χωρίς κανένα ψευτοπατριωτικό επίχρισμα. Διότι εκεί, στις όχθες του Αμαζονίου και του Ορινόκου, η Ακροδεξιά είχε και έχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά: πρόθυμη να φέρνει πίσω το ξυλάκι που της πετάνε οι ξένοι, κοινωνικά σκληρή κι ανελέητη, στα λόγια υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, στην πράξη συνεργός σε μια ολιγοπωλιακή αρπάγη πάνω στο λαό. Φαμίλιες και κολλητοί. Έχουν κι εκεί συμμαθητές, βλέπετε.
Αν δε μετρήσουμε την στάση αυτού του θηλυκού πολιτικού κλώνου του Παπανδρέου και στα εθνικά θέματα, τότε κατατάσσεται κάπου ανάμεσα στην τάση του συχωρεμένου του ΣΥΡΙΖΑ, που λέγεται «ΡΟΖΑ» και σε αυτόν τον τύπο που βάλανε στην ΔΕΘ ο κωπηλάτης και οι χαρωποί σοσιαλνεοφιλελεύθεροι του.