Μέσα στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης και, κυρίως, των λαικών αντιδράσεων κατά των μέτρων διάσωσης της ελληνικής οικονομίας έσκασαν μύτη και διάφοροι περιθωριακοί νέο-απολογητές του κρατισμού. Λογής καθηγητάδες και «αναλυτές» ιντερνετικών μπλόγκς έχουν βαλθεί να πείσουν όσους πιστούς, με λοιδωρίες πάντα κατά των όποιων αντιφρονούντων, για την «ανωτερότητα» του ελληνικού δημόσιου τομέα. Το εγχείρημα θα αποτελούσε κακόγουστο ανέκδοτο από μόνο του αν δεν συνοδευόταν από πομπώδεις ισχυρισμούς περί αδιαμφισβήτητης εγκυρότητας κι’ από την παρουσία κάποιων από αυτούς σε τηλεοπτικούς δέκτες.
Το νεοπαγές ρεύμα των απίστευτων επιχειρημάτων επικεντρώνεται σε δύο κυρίως τομείς. Ο ένας είναι πως η Ελλάδα δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλο δημόσιο τομέα. Επειδή στατιστικά οι δαπάνες για μισθούς σαν ποσοστό του ΑΕΠ δεν είναι παραπάνω από τον μέσο όρο πολλών δυτικών χωρών. Κι επειδή το μέγεθος του δημόσιου τομέα, και πάλι στατιστικά, δεν υπερβαίνει τον αντίστοιχο όγκο γραφειοκρατιών ορισμένων χωρών της Δύσης, όπως οι Σκανδιναβικές χώρες, η Ολλανδία και η Γαλλία. Στις περιπτώσει αυτές βέβαια η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητη. Το ζήτημα κατ’ αρχήν δεν είναι το μέγεθος των δαπανών σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Αλλά σαν μέρος των δημοσίων δαπανών. Διότι κανείς δεν αμφισβητεί πως οι μισθοί στο ελληνικό δημόσιο δεν είναι υψηλοί. Απλά είναι πολλοί. Είναι πάρα πολλοί δηλ. οι με διάφορους τρόπους μισθοδοτούμενοι δημόσιοι υπάλληλοι. Σε άλλες χώρες είναι δυνατόν οι υπάλληλοι να είναι λιγότεροι. Αλλά οι αμοιβές τους αισθητά υψηλές.
